मुळे खोलवर रूजू द्या

          *✨मुळे खोलवर रूजू द्या✨*

*आणि सूर्य वर आल्यावर ते उन्हाने करपले; व मूळ नसल्याकारणाने ते वाळून गेले..✍🏼*

                     *( मार्क ४:६ )*

                           *...मनन...*

           *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!* 

    प्रभूने सांगितलेल्या या पेरणाऱ्याच्या दाखल्यामधून आम्हाला संदेश देणे आणि वचनाचा स्वीकार करणे याबाबतचे एक तत्व पाहायला मिळते. पेरणारा पेरत असताना काही बी वाटेवर पडले, काही खडकाळीवर पडले, काही काट्यांमध्ये पडले आणि काही चांगल्या जमिनीत पडले. हे आम्हाला मानवाच्या वचन स्वीकारण्याच्या चार पद्धती दर्शविते. यातील खडकाळीवर पडलेले माती कमी असल्यामुळे जरी लगेच अंकुरले तरी त्याला मूळ नसल्यामुळे ते सूर्य वर येताच सुकून जाते. मूळ काय आहे ? जमिनीखाली होणारी ती वाढ आहे. आणि पाने म्हणजे जमिनीच्या वर होणारी वाढ आहे. म्हणजे मूळ हे झाकलेले जीवन आहे तर पाने हे उघड केलेले जीवन आहे. अनेक ख्रिस्ती लोकांच्या बाबतीत उघड जीवन पुष्कळ आहे, गुप्त जीवन थोडे आहे. जर आमचे सर्व सद्गुण मनुष्यासमोर उघड झालेले आहेत, आमचे सर्व अनुभव उघड झालेले आहेत तर आमची सगळी वाढ वरच्या दिशेने आहे म्हणजेच मुळ नसलेले असे आहे. बऱ्याच लोकांना सवय असते की त्यांच्या जीवनात थोडासा जरी अनुभव आला तर ते लगेच स्वतःच्या नावाचा डंका पिटतात, त्यात प्रभूला दुय्यम स्थान असते. मी प्रार्थना केली आणि तसे घडून आले असा स्वतःचाच बडेजाव त्यामध्ये असतो. देवाविषयीची साक्ष कमी, स्वतःविषयीचा गौरव जास्त असतो. करिंथकरांस लिहितांना पौल म्हणतो, *"प्रौढी मिरविणे मला भाग पडते; तरी तसे करण्यापासून काही फायदा नाही. मी प्रभूचे दृष्टांत व प्रकटीकरणे ह्यांच्याकडे आता वळतो." ( २ करिंथ १२:१)*

    पौलाने त्याला झालेली सर्व प्रकटीकरणे उघड केली का ? तर बिलकूल नाही. त्याने स्वतःचे नावही घेणे योग्य समजला नाही. तो म्हणतो, *"ख्रिस्ताच्या ठायी असलेला एक मनुष्य ( जो तो स्वतःच आहे) मला माहीत आहे, त्याला चौदा वर्षांमागे तिसऱ्या स्वर्गात उचलून नेण्यांत आले होते.. त्या माणसाने ज्यांचा उच्चारही करणे उचित नाही अशी वाक्ये त्याने ऐकली." ( २ करिंथ १२:२-४)* म्हणजेच चौदा वर्षांपर्यंत त्याने हा अनुभव उघड केला नाही. पौलाची मुळे जमिनीखाली खोलवर होती. जर आम्हाला पौलाचे कार्य हवे असेल तर पौलाचे मुळसुद्धा आम्हाला लाभण्याची आवश्यकता आहे. जर आम्हाला पौलासारखे सामर्थ्याचे प्रकट होणे हवे असेल तर आमच्याकडे पौलाचा गुप्त अनुभव देखील असायला हवा. 

     जर आम्ही वरवरच्या जगण्याविषयी विचार केला तर हिज्किया राजाचे मोठे उदाहरण आपण पाहातो. त्याच्या आजारपणाची आणि देवाने कसे अद्भूत रितीने त्याला वाचविले त्याची बातमी बाबेलच्या दरबारात पोहोचली आणि हिज्कियाकरिता भेटवस्तू घेऊन आलेल्यांस त्याने आपल्या मोलवान वस्तूंचे भांडार, रुपे व सोने, सुगंधी पदार्थ व मोलवान तेल व आपले सर्व शस्त्रागार, व आपल्या भांडारात जे काही आढळले ते दाखवले. सर्व काही दाखवण्याच्या मोहावर तो विजय मिळवू शकला नाही. वास्तविक पाहता हिज्किया देवाची कृपा प्राप्त करणारा होता, परंतु कृपेच्या कसोटीमध्ये टिकून राहणे त्याला जमले नाही. नुकताच तो अद्भूत रितीने बरा झाला होता आणि आपण कोणीतरी विशेष आहोत असे त्याला वाटत होते आणि त्या उत्साहाच्या भरात त्याची सर्व मुळे उघडी पडली होती. या प्रदर्शनामुळे यशया त्याला म्हणाला, *"सैन्याच्या यहोवाचे वचन ऐक; पाहा, असे दिवस येत आहेत की जे काही तुझ्या घरात आहे व जे तुझ्या वडिलांनी आजपर्यंत साठवले आहे ते सर्व बाबेलास नेण्यात येईल, काहीच राहणार नाही, असे यहोवा म्हणतो." ( यशया ३९:५,६)* 

    प्रियांनो, आम्ही देवाने आमच्या जीवनात केलेल्या कार्याची साक्ष देणे चुकीचे नाही, परंतु आम्ही त्याचे श्रेय स्वतःला घेणे, प्रभूला दुय्यम स्थान देणे हे मात्र पूर्णतः चुकीचे आहे. अनेक साक्षी या देवाच्या गौरवासाठी नसतात, तर जे त्या सांगतात त्यांच्या स्वतःच्या विश्वासाच्या गौरवासाठी असतात. जे त्यांची मुळे झाकतात त्यांना देव झाकतो पण जे आपली मुळे उघड करतात ते देवाच्या संरक्षणाला अंतरतात. आम्ही आमच्या स्वतःला खोलवर वाढवत असता, रुजवत असता आणि खालच्या बाजूने मूळ धरत असता हे सदैव लक्षात ठेवावे. 

         *