ख्रिस्त सर्वांसाठीच

          *✨ख्रिस्त सर्वांसाठीच✨*

*मग तिने त्याला उत्तर दिले, खरे आहे महाराज, तरी घरची कुत्रीहि मेजाखाली मुलांच्या हातून पडलेला चूरा खातात..✍*

                    *( मार्क ७:२८ )*

                           *...मनन...*

          *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

    येथे इस्राएलसाठी 'मुले' हा शब्द वापरला आहे. तारणाचा संदेश आणि आध्यात्मिक तारणाची योजना ही प्रथम इस्राएल लोकांना सांगितली पाहिजे असे येशू लोकांना शिकवत होता. प्रभू येशू सोर प्रांतात गेला असता त्या भागातील एक कनानी बाई जिच्या मुलीला अशुद्ध आत्मा लागलेला होता तिने येऊन त्याला त्या मुलीतून भूत काढून टाकण्याची विनंती केली. ती म्हणाली, *"हे प्रभो, दावीदाचे पुत्र, माझ्यावर दया करा. माझी मुलगी भूताने फारच जर्जर केली आहे." ( मत्तय १५:२२)* परंतु आपण पाहातो की ख्रिस्ताने प्रथम तिच्याकडे लक्ष दिले नाही. आणि तिला काहीच उत्तर दिले नाही. परंतु जेव्हा शिष्यांनी त्याला तिला पाठवून द्यावे म्हणून विनंती केली तेव्हा प्रभूने उत्तर दिले की, *"इस्राएलाच्या घराण्यातील हरवलेल्या मेंढरांखेरीज इतर कोणाकडे मला पाठविलेले नाही." ( मत्तय १५:२४)* त्या स्त्रीला त्याचे म्हणणे पटते तरीही ती सुज्ञतेने आणि चिकाटीने विनंती करत राहते ह्यावरून तिचा प्रभूवरचा विश्वास दिसून येतो. तिने अजूनही चिकाटी न सोडता प्रभूच्या पाया पडून म्हटले, *प्रभूजी, मला साहाय्य करा.* तेव्हा परत त्याने उत्तर दिले की, *"मुलांना प्रथम तृप्त होऊ दे, कारण मुलांची भाकरी घेऊन घरच्या कुत्र्यांना टाकणे ठीक नाही." ( मार्क ७:२७)* ह्यावर तिने उत्तर दिले, *"खरेच, प्रभूजी, तरी घरची कुत्रीहि आपल्या धन्याच्या मेजावरून पडलेला चूरा खातात." ( मत्तय १५:२७)*

    प्रियांनो, आपण पाहातो की प्रभूने कधीच भेदभाव केला नाही. तर त्याने त्याच्याकडे येणाऱ्या सर्वांना आरोग्य दिले, सर्वांच्या समस्या सोडवल्या. असे असतानाही एकदा नाही तर दोन वेळा प्रभूने तिच्या मुलीला आरोग्य देण्यास नकार दिला. इतकेच नाही तर तिची तुलना कुत्र्याशी करून तिचा अपमानही केला. असे आपल्या प्रभूने का केले असेल ? येशूने त्या स्त्रीचा अनादर केला नाही तर तो तिची परीक्षा पाहण्यासाठी, ती विश्वासामध्ये कितपत टिकून राहील हे पाहण्यासाठी तिच्या विश्वासाची परीक्षा पाहतो. आपण पाहातो की, तिचा विश्वास खूप मोठा आहे. देवाने इस्राएलला दिलेल्या आशीर्वादाचा लाभ परराष्ट्रीयांनाही मिळावा हा देवाचा हेतू आहे असे ती म्हणते. यावरून समजते की जे ख्रिस्तावर खरा आणि दृढ विश्वास ठेवतात त्यांच्यासाठी देवाच्या राज्याचे फायदे उपलब्ध आहेत हे तिला माहीत आहे तसेच तिला हेही माहीत आहे की देवाची कृपा आग्रहाने मागण्याचा अधिकार किंवा हक्कही आपल्याला नाही. कारण ती स्वतः मूर्तिपूजक आहे. परंतु असे असूनही तिने प्रभूला ओळखले आहे. म्हणूनच तर ती त्याला *प्रभूजी, दावीदाचे पुत्र* असे संबोधत आहे. आणि तिला खात्री आहे की तोच केवळ तिच्या मुलीला आरोग्य देऊ शकतो. म्हणून ती खंबीर राहून, दृढतेने प्रभूपाशी पुन्हा पुन्हा मागत आहे. तिचा अपमान करूनही ती चिडून किंवा निराश होऊन तिथून निघून गेली नाही तर देवाच्या उत्तराची, तिच्या मुलीला आरोग्य देण्याची वाट पाहात ती तिथेच थांबली आहे. कारण तिला समजले होते की *तारण व सूटका केवळ दाविदाचा पुत्र, प्रभू येशू ख्रिस्तामध्येच आहे.* म्हणूनच  तिने माघार घेतली नाही. ती प्रभूसमोर लीन आणि नम्र झाली. कोणत्याही प्रकारचा वादविवाद न करता नम्रपणे तिने ख्रिस्ताचे म्हणणे ऐकून घेतले. आपल्या अंतःकरणात तिने किंचितही अविश्वासाला जागा दिली नाही. जसे याकोबाने देवाबरोबर झगडून आशीर्वाद प्राप्त करून घेतले होते, तो प्रभूला म्हणाला, *जोपर्यंत तू मला आशीर्वाद देत नाही तोपर्यंत मी तुला जाऊ देणार नाही.* त्याप्रमाणेच या स्त्रीने माघार न घेता प्रभूची वाट पाहात राहिली आणि तिने विश्वासाचे प्रतिफळ म्हणजे आपल्या मुलीसाठी आरोग्य आणि आशीर्वाद मिळविला. येशूने तिला उत्तर दिले, *"बाई, तुझा विश्वास मोठा, तुझी इच्छा सफळ होवो," आणि त्याच घटकेस तिची मुलगी बरी झाली. ( मत्तय १५:२८)*

     प्रियांनो, *प्रभूने म्हटले मागा म्हणजे तुम्हांस मिळेल.* आम्ही मागतो, परंतु आम्ही धीर धरून आणि चिकाटीने प्रभूची वाट पाहात नाही. आम्ही कालांतराने देवाकडे मागायचे सोडून देतो किंवा काही लोक तर देवालाच सोडून देतात आणि बहकून दूसऱ्या दैवतांकडे जातात. आम्ही तसे करू नये तर आम्ही आमच्या प्रभूची वाट पाहात राहावी. कारण उपदेशक म्हणतो, प्रत्येक गोष्टींचा समय नेमून दिलेला आहे. त्याच वेळी ती घडून येईल. म्हणून देवाच्या लोकांनी स्वतःसाठी किंवा इतरांसाठी प्रार्थना करीत असताना चिकाटी दाखवली पाहिजे, धीर धरून वाट पाहिली पाहिजे. आणि माघार न घेता विश्वासात दृढ राहिले पाहिजे. देव उत्तर द्यायला विलंब लावत आहे म्हणून नव्हे तर प्रत्येक गोष्ट जरी आपल्याला समजत नसली तरी आपण ख्रिस्तावर अवलंबून आहोत हे त्यावरून दिसते. आम्ही धीर धरून चिकाटीने प्रार्थना करतो तेव्हा प्रभू आमची प्रार्थना निश्चितच ऐकेल आणि आम्हाला आशीर्वाद दिल्याशिवाय राहाणार नाही.

      

परमेश्वराची समक्षता

            *✨परमेश्वराची समक्षता✨*

*मी वर आकाशात चढलो तरी तेथे तूं आहेस, अधोलोकी मी आपले अंथरूण केले तरी पाहा, तेथे तूं आहेस..✍*

                  *( स्तोत्र १३९:८)*

                           *...मनन...*

         *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

     परमेश्वर सदैव त्याच्या लेकरांची काळजी घेत असतो. सदैव तो त्यांच्याबरोबर असतो. त्याला अत्यंत प्रिय असणाऱ्या लेकरांकडे त्याचे नेत्र सदोदित लागलेले असतात. स्तोत्रकर्ता म्हणतो की, *माझे बसणे व उठणे तू जाणतोस, तूं दुरून माझे मनोगत समजतोस, तूं माझे चालणे व माझे निजणे बारकाईने पाहातोस, आणि माझ्या एकंदर वर्तनक्रमाची माहिती तुला आहे. ( स्तोत्र १३९:२,३)* खरोखरच परमेश्वराला आपला सर्व वर्तनक्रम अवगत आहे. माझ्या जीवनातील एक साक्ष आहे. बऱ्याच वर्षांपूर्वी सैतानाने बहकविल्यामुळे परमेश्वरापासून मी दूर चालले होते.संकटांना, अडचणींना कंटाळून देवापासून दूर जाणार होते. परंतु खूप वाईट वाटत होते त्यामुळे खूप मोठ्याने देवाचा धावा करीत होते, देवाला हाक मारीत होते, त्याच्याकडे क्षमा मागत होते, मी काय करू ते सूचव, माझ्याबरोबर बोल, मला योग्य मार्गदर्शन कर अशी अखंड विनवणी करीत होते आणि.. प्रभूचे माझ्याकडे लक्ष होते. कारण त्याला माहीत होते की हे माझेच लेकरू आहे, आणि त्याने माझा धावा ऐकला आणि अद्भूत रितीने त्या दिवशी त्याने मला त्या संकटातून वाचविले. त्याच्यापासून दूर जाण्यापासून रोखले. मला तारिले.

    प्रियांनो, खरोखरच देव आमच्यापासून कधीच दूर नसतो. फक्त आपल्या हाकेची तो वाट पाहात असतो. तो म्हणतो, *मला हाक मार म्हणजे मी तुला उत्तर देईल. ( यिर्मया ३३:३)* आणि खरोखरच तो आपल्यासाठी धावून येतो, तो आपल्याबरोबर बोलतो, आपण कोणत्या मार्गाने जावे हे तो सुचवितो. आपल्यासाठी काय योग्य आहे आणि काय अयोग्य आहे हे त्याला माहीत आहे. पौल म्हणतो, *अहाहा ! देवाच्या बुद्धीची व ज्ञानाची संपत्ती किती अगाध आहे ! त्याचे निर्णय किती गहन आणि त्याचे मार्ग किती अगम्य आहेत ! ( रोम ११:३३)* निश्चितच पौल म्हणतो ते यथार्थ आहे. कारण त्याच्या दृष्टीपासून काहीएक लपून राहू शकत नाही. त्याचे नेत्र सर्वत्र आहेत. आणि ते प्रत्येकाला अजमावत आहेत. असे लिहिले आहे की, *परमेश्वर सर्वांची मने पारखितो आणि त्यात जे काही विचार व कल्पना उत्पन्न होतात त्या त्यांस समजतात. ( १ इतिहास २८:९)* 

     मनुष्य देवाच्या समक्षतेपासून कोठे जाऊ शकतो ? कारण परमेश्वर प्रत्येक ठिकाणी आपल्याबरोबर राहतो. त्याला माहीत नाही अशी एकही गोष्ट नाही, *कारण देवाची दृष्टी प्रत्येकाच्या आचरणावर असते, त्याचे प्रत्येक पाऊल तो पाहतो. ( ईयोब ३४:२१)* देवाला सर्वच, प्रत्येक गोष्ट माहीत आहे. तो तुम्हाला आणि मला अगदी पूर्णपणे, अंतर्बाह्य ओळखतो. आमच्यावर येणारा प्रत्येक प्रसंग, दुःख, संकटे, मोह हे सर्व तो जाणतो आणि आमच्या मदतीसाठी धावून येतो. आम्हाला सर्व वाईट गोष्टींपासून दूर ठेवतो, राखितो. इतकेच नाही तर आमच्या भावी जीवनाविषयीही तो जाणतो. तो म्हणतो की, *मी आरंभीच शेवट कळवितो, होणाऱ्या गोष्टी घडविण्यापूर्वी त्या मी प्राचीन काळापासून सांगत आलो आहे. (यशया ४६:१०)* म्हणून प्रियांनो, आपण परमेश्वरापासून काही लपवून ठेवू शकत नाही. तर त्याला आपल्या अडचणी, आपले मनोगत सांगू या, आणि त्याने दाखविलेल्या मार्गाने मार्गक्रमण करू या. त्याला हाक मारू या. म्हणजे तो आपल्यासाठी धावून येईल आणि आपल्याला आपल्या सर्व संकटांतून सोडविल. आपल्याला योग्य मार्ग दाखवून कोणत्या मार्गाने आम्ही चालावे ह्यासाठी मार्गदर्शन करीन.

    

आपली नावे कुठे आहेत

         *✨आपली नावे कुठे आहेत?✨*

*"... तर तुमची नावे स्वर्गात लिहिलेली आहेत ह्याचा आनंद माना."..✍🏼*

                  *( लूक १०:२० )*

                           *...मनन...*

           *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!* 

    किती सुंदर वचन आहे ना! आणि किती आनंद वाटतो, आपली नावे *स्वर्गात लिहिलेली आहेत.* मला तर नक्कीच असे वाटते की या आनंदाशिवाय आपल्या जीवनात दुसऱ्या कोणत्याही आनंदाची आवश्यकता नाही. या आनंदाशिवाय दूसरा कोणताही आनंद मोठा नाही. परंतु एक प्रश्न आहे, खरेच आपली नावे स्वर्गात लिहिलेली आहेत का? त्या जीवनाच्या पुस्तकात लिहिलेली आहेत का?आज प्रत्येक माणूस हा स्वतःच्या नावाला उंच करण्यासाठी जीवन जगत आहे. इतरांनी त्यांची प्रशंसा करणे, त्यांना मोठेपणा देणे, त्यांना आदर्श ठरविणे ह्या मध्ये त्यांना आनंद वाटतो. परंतु वचन सांगते स्वर्गात आणि पृथ्वीच्यावर एकच नाव आहे जे प्रशंसनीय, आदरणीय, सर्व नावावरुन श्रेष्ठ आहे, आणि ते म्हणजे फक्त *"येशू"* आपण आपल्या जीवनात प्रत्येक गोष्टीमध्ये प्रथम स्थान आपल्या *प्रभू येशूला* दिले पाहिजे. कारण तोच आपले जीवनाचे पुस्तक आहे. तोच आपला स्वर्ग आहे. स्वर्गात किंवा जीवनाच्या पुस्तकात आपली नावे लिहिलेली असावीत तरच आपण परमेश्वराच्या न्यायासमोर वाचू शकतो. 

    जीवनाच्या पुस्तकात कोणाची नावे लिहिली जावीत, किंवा कशाप्रकारे ख्रिस्ती जीवन किंवा विश्‍वास जीवन जगावे यासाठी अनेक प्रकारची वचने पवित्र शास्त्रात लिहिलेली आहेत. अशा अनेक वचनांद्वारे प्रभूने आपल्याला बोध केलेला आहे. पण आपण आज अगदी थोडक्यात याविषयी बघूया - आज जगा मध्ये लोक आपले नाव वेगवेगळ्या ठिकाणी नोंदणी करण्यासाठी खूपच उत्सुक असतात. जसे की, रेशन कार्ड, आधार कार्ड, पॅन कार्ड, एखाद्या विशिष्ट कमिटी, संघटना, इत्यादी ठिकाणी आपले नाव असावे यासाठी धडपड चालूच असते. या जगीक यादीत आपल्या नावनिशीसाठी आपण एवढी धावपळ करतो आणि नाव नोंदणी करतो पण हे लक्षात घ्या यातून आपल्याला काहीच लाभ नाही. मनुष्य हा श्वासवत आहे. त्याचे जीवन हे नश्वर छायेसारखे आहे. ते कधी नष्ट होईल माहीत नाही. आपण बायबलमध्ये वाचतो की, योसेफने देखील गर्भवती असलेल्या मरीयेला घेवून जाऊन नावनिशी केली होती. *नावनिशी लिहून देण्यासाठी, त्याला वाग्दत्त झालेली मरीया गरोदर असताना तिलाही त्याने बरोबर नेले. ( लूक २:५)* परंतु आपण बघतो की येशूच्या जन्मानंतर योसेफचा उल्लेख पुन्हा कोठेच आढळला नाही. 

     प्रियांनो, येशू म्हणत आहे की तुमची नावे जीवनाच्या पुस्तकात लिहिलेली असावीत. स्वर्गात लिहिलेले असावी. येशू म्हणतो की, जिथे तुमचे धन तिथे तुमचे मन ही लागेल. होय प्रियांनो,  आपले धन आपण स्वर्गात साठवले पाहिजे. कोणते धन?परमेश्वर म्हणतो की मी तुम्हाला अंधारात लपलेले गुप्त धन देईल. *तुला अंधारातील निधी व गुप्त स्थळी लपवलेले धन देईन, म्हणजे तुला समजेल की तुझ्या नावाने हाक मारणारा मी परमेश्वर इस्राएलाचा देव आहे. ( यशया ४५:३)* याचा अर्थ जो पापाचा अंधकार आहे, अधर्माचा अंधार आहे, अनीतीचा अंधार आहे, दुष्ट शक्तीचा अंधार आहे. या अंधारात लपलेले धन म्हणजे मनुष्य! या मनुष्याला त्या अंधारातून प्रकाशात आणणे म्हणजे त्यास स्वर्गाच्या राज्यासाठी तयार करणे. जेव्हा एका पापी व्यक्तीचे तारण होते तेव्हा स्वर्गात आनंद केला जातो. एक एक आत्मा आपण प्रभू कडे आणला पाहिजे. हेच धन परमेश्वर तुम्हाला आणि मला देत आहे. आणि याचे प्रतिफळ आपल्याला प्राप्त होणार आहे. म्हणून या काळात आपण "सुवार्ता" ही जास्त प्रमाणात आणि जास्तीत जास्त लोकांपर्यंत पोहोचेल अशा उद्देशाने कार्य केले पाहिजे. अनेक लोकांना तारणात आणून आपले नाव जीवनाच्या पुस्तकात लिहिले जाण्यासाठी आटोकाट प्रयत्न केला पाहिजे. *'ज्या कोणाची' नावे जगाच्या स्थापनेपासून 'वधलेल्या कोकऱ्याजवळील जीवनाच्या पुस्तकात लिहिलेली' नाहीत असे पृथ्वीवर राहणारे सर्व जण त्या श्वापदाला नमन करतील. ( प्रकटी १३:८)* प्रभू येशूच्या नावात चिन्ह चमत्कार होतात त्यात आपण आनंद मानू नये. खरा आनंद आहे तो स्वर्गात आपले नाव लिहिलेले आहे, जीवनाच्या पुस्तकात नाव लिहिलेले आहे याचा. पृथ्वीवर शत्रूच्या सर्व शक्तीवर प्रभूने आपल्याला अधिकार दिला आहे. याचा अर्थ असा होत नाही की आपण या गोष्टी करून किंवा या अधिकाराचा वापर करून जे अद्भुत चमत्कार होतात त्यामुळे आपण स्वर्गात जाऊ. बिलकुल नाही. आपले खरे कार्य आहे ती देवाची इच्छा करणे. आणि देवाची इच्छा आहे की एकाही आत्म्याचा नाश होऊ नये तर प्रत्येकाला देवाचे राज्य मिळावे. आणि त्यासाठी प्रत्येक व्यक्तीला सुवार्ता सांगणे गरजेचे आहे.प्रभूने आम्हाला सर्व पृथ्वीवर जाऊन देवाच्या राज्याची घोषणा करायला सांगितले आहे, सुवार्ता सांगायला सांगितले आहे. 

       

पेराल तेच उगवेल

             *✨पेराल तेच उगवेल✨*

*फसू नका, देवाचा उपहास व्हावयाचा नाही, कारण माणूस जे काही पेरितो त्याचेच त्याला पीक मिळेल..✍*

                    *( गलती ६:७ )*

                           

    जे देहस्वभावाने वागतील व देहस्वभावाच्या तृप्तीसाठी आपल्या पैशांचा व वेळेचा उपयोग करतील त्यांना नाश पावणारे म्हणजेच क्षणभंगूर ठरणारे पीक मिळेल. याउलट, जे पवित्र आत्म्याच्या प्रेरणेने चालतात व आपल्या पैशांचा व वेळेचा उपयोग प्रभूच्या इच्छेनुसार करतात त्यांना मिळणारे फळ टिकणारे म्हणजेच कायमचे असेल. आपण आपल्या धनाचा उपयोग प्रभूसाठी करीत असाल व यामध्ये पवित्र आत्म्याचे मार्गदर्शन असेल तर त्याचे प्रतिफळ व आशीर्वाद कायम टिकणारे ठरतील. देवाला कोणीही फसवू शकत नाही. देवाचे नियम मोडल्यावर तो काहीच करणार  नाही ह्या भ्रमात राहू नये. कारण आपण जे पेरितो तेच पीकाच्या रूपात आपल्याला मिळेल, दूसरे काहीतरी मिळेल अशी अपेक्षा करणे चुकीचे आहे. आम्ही आत्म्यासाठी पेरले तर आम्हाला आध्यात्मिक पीक मिळेल. आणि आम्ही जर देहस्वभावासाठी पेरितो तर आम्हाला अनीतीचे पीक मिळेल. पौल म्हणतो, *जो आपल्या देहस्वभावासाठी पेरतो त्याला देहस्वभावापासून नाशाचे पीक मिळेल, आणि जो आत्म्यासाठी पेरतो त्याला आत्म्यापासून सार्वकालिक जीवन हे पीक मिळेल. ( गलती ६:८)*

    ख्रिस्ती सेवकाची किंवा ख्रिस्ती जीवनाची तुलना व्यापारी किंवा नोकरदार किंवा कारखानदार यांच्याशी केलेेली नाही तर शेतकऱ्याशी केलेली आहे. कारण पेरणी, कापणी हे शेतीतील शब्द आहेत. आणि ख्रिस्ती कार्य हे विकत घेणे किंवा विकणे असे नसून पेरणे व कापणे असे आहे. आम्हाला किती माहीत आहे, त्यावर हंगाम अवलंबून नाही तर आम्ही किती पेरतो आणि काय पेरतो ह्यावर पीक किती येईल हे अवलंबून आहे. आमच्या अंतःकरणाच्या कोठारात कितीही विपूल प्रमाणात बी- बियाणे असले तरी ते आम्ही जेव्हा पेरणी करू तेव्हाच उगवून येईल. आणि पेरणीही योग्य भूमीमध्येच केली पाहिजे. तरच विपूल फळ मिळेल. *( वाचा -पेरणाऱ्याचा दाखला - लूक ८:४ ते १५)* 

    आत्म्याच्या भूमीवर जीवनाचे बी पेरा, *जीवन म्हणजे ख्रिस्त..कारण तो म्हणतो, मार्ग, सत्य व जीवन मीच आहे* त्याद्वारे आत्म्यामध्ये देवाचे गौरव होईल. परंतु तेच बी देहाच्या भूमीवर पेरले तर ते कुजून जाईल, सडून जाईल आणि त्याद्वारे काहीच फलप्राप्ती होणार नाही. म्हणून देहाच्या भूमीवर पेरू नका. आम्ही आमच्या जिवंत देवाच्या पवित्र वचनांची पेरणी केली पाहिजे. कारण ती आपण प्रभूसाठी म्हणून केलेली असेल आणि त्यामध्ये पवित्र आत्म्याचे मार्गदर्शन आपल्याला मिळेल. आणि त्याच्यापासून मिळणारे फळ म्हणजेच प्रतिफळ किंवा आशीर्वाद हे कायम स्वरूपाचे असतील. पण लक्षात ठेवा की स्वार्थी जीवनातून आत्म्याचे फळ कधीच फलद्रूप होणार नाही. आमची साधनसामग्री आम्ही पापस्वभावाचे किंवा देहाचे चोचले पुरविण्यासाठी लावली, आत्म्याकडे लावली नाही तर वाईट तेच आम्हाला मिळेल. कारण 'पेरणी तशी कापणी' हे तत्व लक्षात ठेवावे. असे असूनही आपण निराश न होता चांगले तेच करीत राहावे. पौल म्हणतो, *चांगले करण्याचा आपण कंटाळा करू नये, कारण आपण न खचलो तर यथाकाळी आपल्या पदरी पीक पडेल. ( गलती ६:९)* म्हणून प्रियांनो, आम्ही न खचता, निराश न होता पवित्र वचनांची पेरणी करीत राहिले पाहिजे. म्हणजे प्रभूपासून आम्हाला चांगले फळ मिळेल. पौल म्हणतो, *प्रभूमध्ये आमचे श्रम व्यर्थ नाहीत हे तुम्ही जाणून आहां, म्हणून तुम्ही स्थिर व अढळ व्हा आणि प्रभूच्या कामात सर्वदा अधिकाधिक तत्पर असा. ( १ करिंथ १५:५८)*

*शब्दांनी व कृतींनी आध्यात्मिक विचारांचे, वचनांचे बी पेरा. देवाच्या वचनातून तशाच प्रकारचे फळ मिळेल. आत्म्यांशी वागताना आम्ही कारागिर नसतो. बिघडलेले जीवन दुरूस्त करणे एवढेच आमचे काम नाही तर आम्ही त्यांच्या अंतःकरणात प्रभूच्या पवित्र वचनांची पेरणी केली पाहिजे.*

       

रक्तात सुरक्षा

                *✨रक्तात सुरक्षा✨*

*...ज्या ज्या घराच्या कपाळपट्टीवर व दोन्ही बाह्यांवर रक्त लावलेले परमेश्वर पाहील ते ते दार तो ओलांडून जाईल आणि नाश करणाऱ्याला तुमचा नाश करण्यासाठी तुमच्या घरात शिरू देणार नाही..✍🏼*

                  *( निर्गम १२:२३ )*

                           *...मनन...*

           *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!* 

     परमेश्वराने इस्राएल लोकांना मिसर देशातील गुलामगिरीतून सोडविण्यासाठी मोशेला निवडले होते. मोशेने फारोला पुन्हा पुन्हा विनवून सांगितले होते. फारोचे मन पालटावे व त्याने देवाच्या लोकांना जाऊ द्यावे यासाठी देवाने मिसर देशावर नऊ पीडा पाठविल्या परंतु प्रत्येक पीडेच्या आगमनाने फारोचे हृदय अधिकच कठीण होत गेले. अखेरीस मिसर देशातील सर्व प्रथम वत्स मरतील असे देवाने सांगितले. परंतु देवाने त्याच्या लोकांना मात्र यातून वाचविले. इस्राएल लोकांनी वल्हांडणाचा कोकरा वधला नसता आणि त्याच्या उद्धारक रक्ताने त्यांना संरक्षण मिळाले नसते तर तेही या पीडेतून सूटले नसते. देवाने त्याच्या लोकांना कोकरू घेऊन वल्हांडणाचा यज्ञपशू अर्पण करण्यास सांगितले होते. तो कशाप्रकारे अर्पण करावा हे सांगितले होते. *"नंतर एजोब झाडाची एक जूडी घेऊन ती पात्रातील रक्तात बुचकळावी आणि तिने त्यातले रक्त दरवाजाच्या कपाळपट्टीला व दोन्ही बाह्यांना लावावे, आणि सकाळपर्यंत कोणीही घराच्या दाराबाहेर जाऊ नये." ( निर्गम १२:२२)* मृत्यूची पीडा मिसर देशावर येणार होती. इस्राएली लोकांतील जेष्ठ पुत्रांना जिवंत ठेवण्याची योजना देवाच्या न्यायीपणाची साक्ष देते. ते कोकरू व त्याचे रक्त येशू ख्रिस्ताचे व त्याच्या वधस्तंभावर सांडलेल्या रक्ताचे दर्शक आहे. ही पीडा देवाच्या आणि त्याच्या लोकांच्या शत्रूंकरिता होती व त्यांच्यासाठी ती मिसर देशाच्या इतिहासातील काळरात्र ठरली. आपणांपैकी कोणी मृत्यूच्या सत्तेत आहात काय? जर आपल्या पापांची क्षमा झालेली नसेल तर आपण या सत्तेत आहोत.

    आपला प्रभू येशू ख्रिस्ताचे पापांसाठी यज्ञार्पण होऊन त्याच्या अर्पणाद्वारे तो मनुष्यजातीचे देवाबरोबरचे नाते यात समेट घडवून आणणार होता. वल्हांडण सणाचा मुख्य उद्देश देवाची इस्राएल वरील कृपा, प्रेम, अनुग्रह प्रकट करणे हाच होता. इस्राएल लोक देवाच्या कृपेस पात्र होते म्हणून त्याने त्यांना मिसर देशातून बाहेर आणले असे नाही तर त्याची त्यांच्यावर प्रीति होती आणि तो आपले अभिवचन पूर्ण करण्यास बांधील होता. वचन सांगते, *परमेश्वराने तुम्हाला पराक्रमी हाताने दास्यगृहातून.. ह्याचे कारण हेच की, तुमच्यावर त्याचे प्रेम आहे, आणि तुमच्या पूर्वजांना त्याने जे शपथपूर्वक वचन दिले होते ते पूर्ण करण्याची त्याची इच्छा आहे. ( अनुवाद ७:८)*

     दाराच्या बाह्यांवर लावलेल्या रक्ताचा उद्देश इस्राएल लोकांतील प्रत्येक कुटूंबातील प्रथम जन्मलेल्या पुत्राचे मृत्यूपासून रक्षण करणे हाच होता. भविष्यामध्ये ख्रिस्त वधस्तंभावर आपले रक्त सांडणार होता, दारावर लावलेले रक्त हे याचेच दर्शक होते. त्याच्या रक्ताने आध्यात्मिक मरण आणि पापाचा अंतिम न्यायदंड यांच्यापासून आमचा बचाव करणे हाच उद्देश यामागे होता. *नियमशास्त्राने सर्व काही होते आणि रक्त ओतल्यावाचून पापक्षमा होत नाही. ( इब्री ९:२२)* वल्हांडणाचे कोकरू हे प्रथम पुत्राच्या बदली यज्ञ म्हणून अर्पण केले गेले, ख्रिस्ताने आमच्या ऐवजी कसे अर्पण केले हे या यज्ञार्पणातून समजते. देवाच्या विरूद्ध पाप केल्याने आम्ही मरणदंडास पात्र होतो परंतु ख्रिस्त वधस्तंभावर मरण पावला आणि त्याने आमची शिक्षा स्वतःवर घेतली. म्हणूनच पौल ख्रिस्ताला *"वल्हांडणाचा यज्ञपशू*" म्हणत आहे. पौल म्हणतो, *... कारण आपला "वल्हांडणाचा यज्ञपशू" जो ख्रिस्त त्याचे आपल्यासाठी अर्पण झाले. ( १ करिंथ ५:७)* वल्हांडणाचे कोकरू नर निर्दोष, दोषरहित असणे आवश्यक होते. कोकरू हे देवाच्या परिपूर्ण, पापरहित पुत्राचे, ख्रिस्ताचे प्रातिनिधिक आहे. दाराच्या दोन्ही बाह्यांना रक्त लावणे ही आज्ञाधारकपणाची व विश्वासाची कृती होती. इस्राएल लोकांचा बचाव या त्यांच्या विश्वासाने आज्ञापालन करून केलेल्या कृतीमुळेच झालेला आपण पाहातो. या विश्वासामुळेच म्हणजे विश्वासाने आज्ञापालन केल्यानेच आम्हालाही आध्यात्मिक स्वातंत्र्य मिळावे आणि आमचे तारण व्हावे याचसाठी ख्रिस्ताने आपले रक्त सांडले. आम्ही त्या अनमोल रक्ताची आठवण ठेवावी. प्रियांनो, तुमच्या हृदयरूपी दारावर कोकऱ्याच्या रक्ताचा शिक्का लावला आहे का? आम्हाला देवाने नाशापासून वाचविण्यासाठी निवडले आहे. म्हणून आम्ही ख्रिस्ताच्या रक्ताच्या सुरक्षेच्या बाहेर जाऊ नये. 

         

कृपेचे धन

                 *✨कृपेचे धन ✨*

*"त्याच्या कृपेच्या विपुलतेप्रमाणे त्या प्रियकरात त्याच्या रक्ताच्या द्वारे आपल्याला मुक्ती म्हणजे आपल्या अपराधांची क्षमा मिळाली आहे."*✍

                      *(इफिस १:७)*

                           *...मनन...*

           *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

    आपण कृपेच्या काळात अगदी शेवटच्या क्षणी येवून ठेपलो आहोत. आपण पापात होतो, देवाच्या इच्छेविरुद्ध वागणारे होतो. जग आणि जगातील गोष्टीमध्ये आपण स्वतःला पूर्णपणे झोकून दिले होते. आपले जीवन त्या कधीही न विझणाऱ्या अग्नीच्या सरोवराकडे चालले होते. त्या दुष्टाच्या राज्यात आपला प्रवेश होणार होता. पण प्रभुने आपणावर महान प्रीति केली. आपल्याला त्या बंधनातून बाहेर आणायची योजना आखली आणि त्याच्या एकुलत्या एक पुत्राला आपल्या साठी दिले.

    होय, प्रियांनो मी आपल्यासाठी त्या वधस्तंभावर खिळलेला जो येशू त्याविषयी बोलत आहे. त्याच्या पवित्र रक्ताने त्याने आपले सर्व पाप धुवून काढले आणि आपल्याला पवित्र बनवले. हि आपल्या प्रभू येशूची कृपा नाही तर काय म्हणावे! हे आपणासाठी एक धन आहे.. "कृपेचे धन!" पापांच्या क्षमेद्वारे आपल्याला कृपेचे धन प्राप्त होते. जेव्हा आपण येशूकडून क्षमा प्राप्त करतो, तेव्हा आपल्या जीवनात कृपा येते. तसेच जेव्हा आपण इतरांना क्षमा करतो तेव्हा कृपेची विपुलता आपल्यामध्ये येते. आपण जेवढी क्षमा करू तेवढे कृपेचे धन आपण प्राप्त करू. पौल म्हणतो की, *तुम्ही एकमेकांबरोबर उपकारी व कनवाळू व्हा; जशी देवाने ख्रिस्ताच्या ठायी तुम्हांला क्षमा केली आहे तशी तुम्हीही एकमेकांना क्षमा करा. (इफिस ४:३२)* त्यामुळे आपल्याला सदैव क्षमा करणाऱ्या आत्म्याची गरज आहे. आपल्या आत्म्यामध्ये कोणतीच चिडचिड, द्वेष, (नाराजी) किंवा वाईट भावना असू नये. आपण जेव्हा इतरांना क्षमा करणार नाही, तेव्हा आपण कृपेचे धन गमावतो. प्रतिदिवशी आपण आत्मपरिक्षण केले पाहिजे. "हे प्रभो, माझ्या हृदयात कोणती नाराजी आहे का? मी माझ्या हृदयात कडूपणा राखलाय का?"

    *.... त्याच्या कुशीत भाला भोसकला; आणि लगेच रक्त व पाणी बाहेर निघाले. (योहान १९:३४)* जेव्हा येशूच्या कुशीत भोसकण्यात आले तेव्हा लागलीच त्यातून रक्त आणि पाणी वाहू लागले. रक्त हे क्षमा दर्शविते आणि पाणी प्रेम व कृपा दर्शविते. जेव्हा आपल्याला भोसकण्यात येते म्हणजे लोक आपल्या विरुद्ध बोलतात, निंदा, छळ, अपमान करतात तेव्हा क्षमा आणि क्षमा करणारे प्रेम लगेच आपल्या हृदयातून बाहेर यायला पाहिजे, त्याठिकाणी त्याचे *'कृपेचे धन'* असणार. जेव्हा आपल्याकडे कृपेची विपुलता असेल तेव्हा इतर निष्फळ लोकांमध्ये आपण फलदायी बनू आणि सर्वदा हिरवेगार राहू. जेव्हा सर्व झोपेत असतील तेव्हा आपण जागृत राहून प्रार्थना करू शकू. जेव्हा सर्व लोक निराश अवस्थेत असतील तेव्हा आपण उत्साहित होऊ. आणि इतरांनाही उत्साहीत करू शकू. कृपेलाच हे शक्य आहे. जेव्हा सर्व लोकांची आत्मिक जीवनात अधोगती होत असेल आणि पवित्र जीवन व्यतित करणे त्यांना अशक्य वाटेल त्यावेळी देवाची कृपाच आपल्याला अधिकाधिक देवाच्या पवित्रतेविषयी बोध करेल. *"त्या एकाच्या अपराधाने, त्या एकाच्या द्वारे, मरणाचे राज्य चालू झाले. तर त्यांस कृपा व नीतीमत्वाचे दान यांची विपुलता मिळते ते विशेषेकरून त्या एका येशू ख्रिस्ताच्याद्वारे जीवनात राज्य करितील."  (रोम ५:१७)* आपण जर या विपूल कृपेमध्ये वाढत गेलो तर नक्कीच खिस्त आपल्यामध्ये राज्य करेल.

        

परमेश्वराला अनुसरून चाला

      *✨परमेश्वराला अनुसरून चाला✨*

*कारण हा देव आमचा सनातन देव आहे, तो सर्वकाळ आमचा मार्गदर्शक होईल..✍*

                   *(स्तोत्र ४८:१४)*

                           *...मनन...*

           *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

     ह्या सुंदर वचनाद्वारे आपण पाहातो की, परमेश्वर खरोखरच आमचे मार्गदर्शन करतो. पण कधी ? आपण त्याचे ऐकले नाही तर तो आपल्याला मार्गदर्शन करणार नाही किंवा आपले साहाय्य करणार नाही. परंतु जे त्याच्या मार्गाने चालतात त्यांना मात्र तो खूप आशीर्वादित करतो. स्तोत्रकर्ता म्हणतो, *हे परमेश्वरा, तुझे मार्ग मला दाखीव, तुझ्या वाटा मला प्रगट कर. ( स्तोत्र २५:४)* होय प्रियांनो, आपणही परमेश्वराजवळ हीच विनंती केली पाहिजे. खरा विश्वासणारा त्याच्या जीवनामध्ये प्रत्येक गोष्टीमध्ये परमेश्वराला प्रथम स्थान देतो, त्याला अनुसरण्यास तो नेहमीच तयार असतो. आणि त्यासाठी तो परमेश्वराचे मार्ग, परमेश्वराच्या वाटा जाणून घेण्याचा नेहमीच प्रयत्न करतो. आम्ही जे करावे अशी देवाची आमच्याकडून इच्छा असते, ते करण्यासाठी आपण आपले सर्व सामर्थ्य खर्च करावे. आपल्याला बऱ्याच वेळा असे वाटते की माझ्याच शहाणपणाने किंवा माझ्याच शक्तीने मी सर्व चांगल्या गोष्टी करीत आहे परंतु देवाच्या साहाय्याशिवाय आपण काहीच करू शकत नाही, म्हणून देवाच्या मार्गदर्शनाने आपण चालावे. त्याच्या हाताखाली आपण लीन आणि नम्र व्हावे. पापांबद्दल पश्चाताप करून, आपल्या पापांची जबाबदारी स्वीकारून ते सोडून द्यावेत. म्हणजे परमेश्वर आपल्या पापांची क्षमा करून आपल्याला सर्व प्रकारचे साहाय्य करील.आपण वाइटाला धरून बसलेले आणि चांगुलपणाचा केवळ मुखवटा धारण केलेले असे नसावे. देव मनुष्याच्या पापांचा तिटकारा करतो परंतु तो त्याच्यावर प्रेमही करतो. 

    म्हणून प्रियांनो, जोवर जीवन आहे तोवर आशा आहे. मनुष्याने आपली पापे कबूल करून सोडून द्यावीत, पश्चाताप करून देवाच्या मार्गदर्शनाने चालावे, म्हणजे तो त्याचे विधी पाळणाऱ्यांना मार्ग दाखवतो, त्यांना हाती धरितो. स्तोत्रकर्ता म्हणतो की, *तो नम्र जनांना न्यायपथाला लावतो. तो दीनांना आपला मार्ग शिकवितो. ( स्तोत्र २५:९)* त्याच्या मार्गाने चालणारे विश्वासू लोक सदैव त्याची आठवण ठेवतात, आणि त्याला न आवडणाऱ्या गोष्टी ते करीत नाही. आपण देवाकडे वळलो तर तो आपले पाय जाळ्यांतून सोडवील. स्तोत्रकर्ता म्हणतो, *माझे नेत्र परमेश्वराकडे नित्य लागले आहेत, म्हणून तो माझे पाय जाळ्यातून सोडवील. ( स्तोत्र २५:१५)* आम्ही आमचे नेत्र आमच्या उत्पन्नकर्त्याकडे लावले तर तो जगातील सर्व प्रकारच्या मोहपाशांपासून आपल्याला सोडवील आणि देवाची सेवा करण्यासाठी आपल्याला मुक्त करील, स्वतंत्र करील. अशा आशीर्वादित माणसाबद्दल लिहिले आहे की, *तुझा प्रकाश अंधकारात झळकेल, निबिड अंधकार तुला मध्यान्हाचे तेज असा होईल. (यशया ५८:१०)* होय प्रियांनो, आमच्या आजूबाजूला कितीही दुःख, नैराश्य, संकटे, अंधकार, अशांतता असली तरी आम्ही आनंदी आणि देवाच्या छत्रछायेखाली सुरक्षित असे असू. आपल्याला परमेश्वराचे मार्ग समजतील व आपण त्याच्याच मार्गाने चालू. तो म्हणतो, *परमेश्वर तुझा सततचा मार्गदर्शक होईल, तो अवर्षणसमयी तुझ्या जिवास तृप्त करील, तुझ्या हाडांना  मजबूत करीन. (यशया ५८:११)* आपले चांगले पोषण व्हावे म्हणून तो अवर्षणसमयी सुद्धा आपल्याला सर्व चांगल्या गोष्टींचा पुरवठा करून आम्हाला तृप्त करील आणि आपली हाडे मजबूत करील. कमकुवत हाडे असतील तर माणसाचे मन आणि शरीर दोन्हीही खंगत जातात, परंतु देव आपल्याला बलवान करीत आहे. आमच्या शरीरासाठी पोषक असणारे अन्न देऊन आम्हाला आशीर्वादित करीत आहे. आमच्या आध्यात्मिक उन्नत्तीसाठी आम्हाला साहाय्य करीत आहे.

     परमेश्वराच्या मार्गदर्शनाने चालणाऱ्या माणसाचे जीवन, *भरपूर पाणी दिलेल्या मळ्याप्रमाणे आणि पाणी कधीच न आटणाऱ्या झऱ्याप्रमाणे होईल. ( यशया ५८:११)* म्हणजेच आपल्याला नवजीवन मिळून आपली चांगली जोपासना, चांगली वाढ, उन्नत्ती होईल. आणि आपण विपुल फळ देणारे असे होऊ. म्हणून प्रियांनो, देवच आपल्याला मार्ग दाखवितो, त्याच्या मार्गदर्शनाशिवाय, त्याच्या सामर्थ्याशिवाय आणि त्याच्या साहाय्याशिवाय आपण बलहीन आहो, हे आपण ओळखावे आणि त्याच्याच मार्गाने चालावे. आपण नेहमी नम्र व आज्ञाधारक असावे. देवाच्या इच्छेप्रमाणे सदाचरण करावे म्हणजे तो आपल्याला आशीर्वादित करील.

    

आनंद न करण्याची ताकीद

         *✨आनंद न करण्याची ताकीद✨*

*तुझा वैरी पडला तर त्याबद्दल आनंद मानू नको, तो जमीनदोस्त झाल्याने तुझे मन उल्लासू नये..✍🏼*

                  *( निती २४:१७)*

                           *...मनन...*

             *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

   

    आपण इतरांच्या आनंदामध्ये जसे सहभागी होतो, तसेच आम्ही त्यांच्या दुखाःतही सहभागी झाले पाहिजे. बायबल मध्ये आपण वाचतो की बऱ्याच ठिकाणी आपल्याला आनंद करा म्हणून सांगण्यात आले आहे. परंतु ही किती सुंदर आणि विलक्षण  शिकवण आहे की आनंद करू नका. असे कोणीच कोणाला सांगत नाही. पण बायबल सर्व गोष्टींचे सखोल शिक्षण देणारा पवित्र ग्रंथ आहे. मनुष्याच्या जीवनात प्रत्येक क्षणी त्याचे वर्तन, त्याचे आचरण कसे असावे हे फक्त बायबलच आम्हाला शिकविते. दूसऱ्याचे वाईट झाले हे पाहून आनंद करणे म्हणजेच आपण त्या व्यक्तीचे अधिक वाईट चिंतने होय. स्तोत्रकर्ता त्याबद्दल जी शिक्षा होणार आहे ते ही सांगत आहे. तो म्हणतो, *जर उल्लासले तर परमेश्वर पाहील आणि त्याला ते आवडणार नाही आणि तो त्याच्यापासून आपला क्रोध फिरवील. ( नीति २४:१८)* 

     जून्या करारात आपण वाचतो की, अम्मोनी लोकांनीही असेच केले. परमेश्वर म्हणतो, *"माझे स्थान अपवित्र करण्यात आले, इस्राएल देश ओसाड करण्यात आला, यहूदाचे घराणे बंदिवान करून नेण्यात आले तेव्हा, तूं वाहवा केली. तू इस्राएल देशाविषयी टाळ्या पिटल्यास, थैथै नाचलास व त्याची दुर्दशा पाहून तू मनापासून द्रोहपूर्वक आनंद केलास." ( यहेज्केल २५:३,६ )* परमेश्वराने अम्मोन्यांविषयी रागावून पूढे त्यांना मोठी शिक्षा करीत आहे असे पाहावयास मिळते. परमेश्वर म्हणतो की, *म्हणून पाहा, मी आपला हात तुजवर उगारीन, मी तुला राष्ट्रांच्या हाती लूट म्हणून देईन, तुझा राष्ट्रांतून उच्छेद करीन, देशामधून तुला नाहीसे करीन, तुला मी नष्ट करीन, तेव्हा तुला समजेल की मी परमेश्वर आहे. ( यहेज्केल २५:७)* किती घोर परिणाम अम्मोन्यांना भोगावे लागले. देवाच्या असंतोषाला, क्रोधाला त्यांना तोंड द्यावे लागले. 

    प्रियांनो, आपल्या शेजाऱ्यावर जेव्हा आपत्ती येते किंवा तो जेव्हा अडचणीत सापडतो, संकटात सापडतो तेव्हा आपण काय करतो ह्याकडे आम्ही लक्ष दिले पाहिजे. कारण कधी कधी असे होते की शेजारी जर चांगला असेल तर त्याचे साहाय्य करण्याचे आपण ठरवतो परंतु शेजारी जर त्रास देणारा, किंवा तुसडा असेल तर त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले जाते आणि कधी कधी त्याच्यावर आलेल्या ह्या प्रसंगाबद्दल, विपत्तीबद्दल आनंद व्यक्त केला जातो, त्याचा उपहास केला जातो. आपले हे करणे पूर्णपणे चुकीचे आहे. कारण आपल्याला प्रभूने अशी आज्ञा दिली आहे की, वैऱ्यांवरही प्रीति करा. प्रभू म्हणतो की, *मी तर तुम्हांस सांगतो, तुम्ही आपल्या वैऱ्यांवर प्रीति करा आणि जे तुमचा छळ करितात त्यांच्यासाठी प्रार्थना करा. ( मत्तय ५:४४)* असे करून आपण आपल्या प्रभूच्या परिपूर्ण प्रीतीचे अनुकरण करतो. कारण असे लिहिले आहे की, *ह्यास्तव जसा तुमचा स्वर्गीय पिता पूर्ण आहे तसे "तुम्ही पूर्ण व्हा." ( मत्तय ५:४८)*

    होय प्रियांनो, आपण ही आपल्याला आपल्या प्रभूने शिकविल्याप्रमाणे चालले पाहिजे, आणि इतरांच्या संकटात, दुःखात, विपत्तीत, अडचणीत, त्यांच्या कठीण परिस्थितीमध्ये आम्ही आनंद मानू नये तर त्यांना आम्ही साहाय्य केले पाहिजे. आणि प्रभूने सांगितले तसे एकमेकांवर, शेजाऱ्यांवर आणि आपले जे वाईट करण्याचे योजितात अशा शत्रूंवरही प्रीति केली पाहिजे. आणि आमच्या प्रभूसारखे आम्हीही परिपूर्ण झाले पाहिजे. परमेश्वर म्हणतो, *"तू आपल्या भावाचा संकटसमय व त्याच्या विपत्तीचा दिवस पाहून संतोष मानू नकोस आणि यहूदाच्या वंशजांना नाशसमय प्राप्त झाला असता तुला आनंद वाटू देऊ नकोस; संकटाच्या दिवशी ताठ्याने बोलू नकोस". ( ओबद्या १:१२)*

      

तुमचे अंतःकरण कोणते ?

       *✨तुमचे अंतःकरण कोणते ?✨*

 *ज्यांना पश्चातापाची गरज नाही अशा नव्याण्णव नीतिमानांबद्दल होणाऱ्या आनंदापेक्षा पश्चाताप करणाऱ्या एका पापी माणसाबद्दल स्वर्गात अधिक आनंद होईल..✍*

                     *( लूक १५:७ )*

                           *...मनन...*

          *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

    प्रभू येशूने या अध्यायामध्ये उधळ्या पुत्राची गोष्ट सांगून पश्चाताप करणाऱ्याचे उत्कृष्ठ उदाहरण सांगितले आहे. आणि क्षमा करण्याविषयी सांगितले आहे. या गोष्टीमध्ये आपल्याला तीन स्वभाव दिसून येतात. ते स्वभाव कोणते आहेत ते आपण वचनाद्वारे पाहूया -

   *१) पश्चातापी अंतःकरण -* आपण पाहातो की, धाकट्या मुलाने हट्टाने बापाच्या संपत्तीतून आपला हिस्सा मागून घेतला आणि बापापासून दूर गेला. त्या दूर देशात मनाच्या इच्छेप्रमाणे वागला. चैनबाजी आणि उधळपट्टी यामुळे लवकरच त्याला दारिद्र्य आले. असे करताना त्याने पाप केले. शेवटी, डूकरे राखण्याचे हलके काम करावे लागले, डूकरे यहूदी माणसाला निषिद्ध आहेत. तो एकटाच होता, त्याच्यावर प्रीति करणारा कोणीच नव्हता. अशा हरवलेल्या आणि निराश अवस्थेत त्याला पश्चाताप झाला. त्याला त्याच्या स्थितीची जाणीव झाली, तो शुद्धीवर आला. त्याला त्याच्या बापाची प्रीती आठवली. परंतु आता त्यांचा मुलगा म्हणवून घेण्याची आपली लायकी नाही तर आता केवळ त्यांचा दास होऊन परत घरी जावे असे त्याने ठरवले. तो म्हणाला, *"मी आहे तसाच बापाकडे जाईन व आपले पाप कबूल करून क्षमेची याचना करीन."* तो उठला व त्याच्या बापाकडे निघाला. त्याने पश्चाताप केला, विनम्र कबूली दिली, मागे फिरण्याची इच्छा व्यक्त केली आणि दयेची याचना केली.

   *२) क्षमा करणारे प्रीतीचे अंतःकरण -* मनापासून केलेल्या पश्चातापाला परमेश्वर क्षमा करतो. जरी तो त्याच्या पित्यापासून दूर गेला होता, तरीही त्याच्या पित्याची प्रीति कमी झाली नव्हती. निराश न होता तो पिता आपल्या मुलाची वाट पाहात होता. आपल्या पश्चातापी मुलाचा किती प्रेमाने त्याने स्वीकार केला. धावत पूढे जाऊन मुलाला त्याने आपल्या कवेत घेतले. आपल्या मुलाच्या पश्चातापी अंतःकरणाची खूण त्याला पटली आणि मोठ्या आनंदाने त्याने त्याला क्षमा केली. मुलाच्या पश्चातापाचा त्याने उत्सव केला, मुलगा परत आला म्हणून त्याने मोठी मेजवानी केली. उत्तम झगा, अंगठी व जोडा ही दासाच्या नव्हे तर पुत्राच्या अधिकाराची चिन्हे त्यांस लेवविली. आम्ही विश्वासणारेही कधी कधी बहकतो आणि देवापासून दूर जातो, परंतु जो कोणी पश्चातापी अंतःकरणाने देवाकडे येईल त्याला देव त्याचे पाप कितीही मोठे असले तरी क्षमा करतो. पश्चाताप करील त्यालाच पापक्षमेचा आनंद आणि समाधान मिळते.

   *३)पश्चातापाची गरज नसलेले व कुरकुर करणारे अंतःकरण -* हा मोठा भाऊ, ज्याने धाकट्या भावाच्या आनंदात सामील होण्याचे नाकारले. उलट त्याच्या पापाविषयी बोलून त्याला तुच्छ लेखीत होता. आणि पित्याने दिलेल्या मेजवानीबद्दल कुरकुर करीत होता. पित्याने आपल्यासाठी कधीच अशी मेजवानी केली नाही म्हणून तो पित्याला दोष देत आहे. घरात आहे ते सर्व त्याचेच आहे असे पित्याने त्याला सांगितले. *एखादा अगदी घरात राहूनही हरवलेला असू शकतो.* तो स्वतःला खूप नीतिमान समजत होता. बापाबरोबर आनंद करण्यास तो तयार नव्हता. स्वतःला धार्मिक समजून ज्या विश्वासणाऱ्याला स्वतःची पापे दिसत नाहीत तो पश्चाताप करीत नाही. तो देवपित्याच्या आशीर्वादाच्या आनंदात सहभागी नसतो. हा भाऊ धर्मपूढाऱ्यांचे प्रतिक आहे. जे उपेक्षित आहेत अशा लोकांविषयीची आपली वृत्ती त्यांनी बदलावी म्हणून प्रभूने या दाखल्यातून त्यांना बोध केला.

*देवाची क्षमा आणि प्रीती स्वीकारली तरच आपल्याला प्रेम आणि क्षमा करण्यास सक्षम होता येते. आणि प्रभू दया व क्षमा करण्यास आपल्या आत्म्याच्या द्वारे आम्हाला सामर्थ्य पुरवतो.*

         

यहोवा यिरे

                 *✨यहोवा यिरे✨*

*"तुझा एकुलता एक प्रिय इसहाक यास घेऊन मोरीया देशात जा आणि मी तुला सांगेन त्या डोंगरावर त्याचे होमार्पण कर"..✍🏼*

               *( उत्पत्ती २२:१२ )*

                           *...मनन...*

           *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!* 

      परमेश्वराने अब्राहामाची परीक्षा घेतली. ही परीक्षा त्याच्या एकुलत्या एक मुलगा इसहाक याच्या प्रती प्रेमाची परीक्षा होती. अब्राहाम इसहाकापेक्षा परमेश्वरावर अधिक प्रीति करतो की नाही हे पाहण्यासाठी ही  परीक्षा घेतली गेली होती. एका पित्यासाठी आपला मुलगा तोही वृद्धपणी झालेला मुलगा, देवाच्या आशीर्वादानेच प्राप्त झालेला मुलगा, त्याच्यापेक्षा या जगात कोणतीच गोष्ट अधिक प्रिय असू शकत नाही. परंतु आपण पाहातो की, अब्राहामाने परमेश्वराची इच्छा पूर्ण केली. प्रियांनो, परमेश्वर आपल्याकडून देखील आपल्या उत्तम आशीर्वादांचे आपण होमार्पण करावे असे इच्छितो. परमेश्वरापासूनच आम्हाला सर्व प्रकारचे भौतिक आणि आध्यात्मिक आशीर्वाद प्राप्त होतात. आम्ही आमचे सर्वात उत्तम आशीर्वाद होमार्पण केले पाहिजे. कारण त्यातूनच आपण आपली देवावरची प्रीति दर्शवितो. देवावर असलेले आमचे प्रेम हे पवित्र आणि निर्दोष असावे. कारण ते जगीक नसून आत्मिक असते. पौल म्हणतो, *"जे प्रेमामध्ये पवित्र व निर्दोष आहेत तेच आगमनामध्ये उचलले जातील." ( इफिस १:४)* म्हणून आम्ही प्रेमामध्ये पवित्र व निर्दोष असायला हवे. 

     आम्ही जगातील गोष्टींवर प्रीति करू नये. जगातील व्यर्थतेवर प्रीति करून त्यामागे गेलो तर आपली प्रीति पवित्र नाही. या जगामध्ये असणारे आमचे जगीक नातेसंबंध, आमचे आईवडील, मुलगा मुलगी, पती - पत्नी, आमची नोकरी, व्यवसाय किंवा देवाकडून प्राप्त केलेले एखादे वरदान हे आमच्यासाठी आमचा इसहाक होऊ शकते. आम्ही त्यांना मूर्ती बनवून त्यांची पूजा करू नये. म्हणजेच आम्ही देवापेक्षा दूसऱ्या कशावर, कोणावर अधिक प्रीति केली तर आमच्या प्रेमामध्ये दोष आहे. पौल तीमथ्याला लिहीतो की, *"देवावर प्रेम करण्याऐवजी सुखविलासाची आवड धरणारी होतील." ( २ तीमथ्य ३:४)* हे शेवटच्या दिवसाचे चिन्ह आहे. अब्राहामाने देवाच्या वाणीकडे कान दिला आणि देवाची इच्छा पूर्ण करण्यासाठी त्याने स्वतःला तयार केले. त्याने कोणाचाही सल्ला मसलत घेतली नाही. कारण कदाचित त्यामुळे तो आपल्या निर्णयापासून ढळला असता. जेव्हा आमच्या जीवनामध्ये परमेश्वराची इच्छा प्रगट होते तेव्हा आम्ही मनुष्याचा म्हणजेच रक्त व मांस यांचा सल्ला घेऊन परमेश्वराला प्रसन्न करू शकत नाही. त्याचप्रमाणे दूसरी महत्वाची गोष्ट म्हणजे आम्ही आमच्या स्वतःच्या सामर्थ्याने देवाची इच्छा पूर्ण करू शकत नाही तर देवाच्या सान्निध्यात राहूनच आणि देवाच्या साहाय्यानेच आम्ही देवाची इच्छा पूर्ण करू शकतो. अब्राहामाने कोणालाही सोबत न घेता इसहाकाचे अर्पण करण्यास गेला. आपल्या जीवनात देखील परमेश्वराची परिपूर्ण इच्छा करण्यासाठी आम्हाला विभक्त जीवनाची गरज आहे. आणि अर्पणाशिवाय आराधना परमेश्वराला ग्रहणयोग्य नाही. म्हणून पौल म्हणतो त्याप्रमाणे, *आम्ही आमची शरीरे  जिवंत, पवित्र व देवाला ग्रहणीय यज्ञ म्हणून समर्पण करावी. ( रोम १२:१)*

      प्रियांनो, आपण आपल्या इसहाकरूपी गोष्टींना परमेश्वराच्या पवित्र वेदीवर ठेवून त्यांचे होमार्पण केले पाहिजे. त्या गोष्टींचे अर्पण करण्यास आम्ही भिऊ नये. कारण ज्याप्रमाणे अब्राहामाने त्याचे अर्पण गमावले नाही त्याप्रमाणे आम्हीही आमचे अर्पण, आमचा इसहाक गमावणार नाही. तर याउलट त्याद्वारे आम्ही आमची देवावरील प्रीति प्रगट करतो आणि त्यातून मिळणाऱ्या स्वर्गीय आशीर्वादांस योग्य बनतो. म्हणून आम्ही नेहमी देवाच्या अधीन होऊन देवाची इच्छा पूर्ण करण्याचा प्रयत्न करावा. जो देवाच्या सान्निध्यात राहून देवाची इच्छा पूर्ण करतो त्याला कोणत्याही चांगल्या गोष्टींची वाण पडत नाही. कारण आपला परमेश्वर आपली सर्व काळजी, चिंता घेणारा परमेश्वर आहे. तोच आपला यहोवा यिरे आहे.

         

देवाच्या न्यायापासून जपा

         *✨देवाच्या न्यायापासून जपा✨*

*परमेश्वराच्या भयप्रद दृष्टीपुढून, त्याच्या ऐश्वर्याच्या प्रतापांपुढून खडकात दडून जा; आपणाला धुळीत पुरून घे..✍🏼*

                  *( यशया २:१० )*

                           *...मनन...*

           *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!* 

    या अध्यायामधील संदेशामधून यरुशलेमेचे अंतिम वैभव आणि तिची सध्याची झालेली नीचावस्था यांचा उल्लेख प्रामुख्याने केलेला दिसून येतो. उच्च अवस्थेबद्दल पाहिले तर सीयोनमध्ये खरोखरच परमेश्वर आहे, हेच तिचे वैभव आहे. परंतु आता यहूदाच्या लोकांचा परमेश्वराने त्याग केलेला आहे. कारण त्यांनी त्यांच्यावर दया आणि कृपा करणाऱ्या परमेश्वराच्या आज्ञेविरूद्ध आचरण करून देवाला क्रोध आणला आहे. ते अंधश्रद्धा, परदेशीयांबरोबर मैत्री, धनसंपत्ती, हत्यारे आणि मूर्ती यांच्या विपुलतेमुळे नीचावस्था पावले आहेत. लोभ, मूर्तीपूजकांशी नाते जोडणे, मूर्तीपूजा अशा देवाच्या विरूद्ध असणाऱ्या गोष्टी करून त्यांनी देवाबरोबरचे नाते तोडले आहे. ते जगाशी एकरूप झाले होते. त्यांची भिस्त सोन्यारूप्यावर व मूर्तीवर होती. देव त्यांना फलहीन द्राक्षवेल म्हणत आहे. देवाने त्यांचे धीराने सहन केले. परंतु आता त्यांचा न्याय लवकरच होणार होता. ते गर्विष्ठ झाले होते.  यहूदा आता राष्ट्रांचा प्रकाश राहिलेला नव्हता. त्यामुळे हा देश गजबजलेला असला, समृद्धीने भरलेला असला तरीपण तो अनाथ आहे कारण तेथे देव सोडून बाकी सर्व काही आहे. देवाची समक्षता सोडून जगीक गोष्टींची तेथे रेलचेल आहे. परंतु येथे ऐहिक बलावर विसंबून राहण्यातील व्यर्थता दिसून येते. *देव गर्विष्ठांना विरोध करतो आणि लीनांवर कृपा करतो. ( याकोब ४:६)* 

     या वचनातून परमेश्वराच्या क्रोधापासून स्वतःला कसे सांभाळावे ते निदर्शनास येते. तो म्हणतो, "खडकात दडून जा." खडक म्हणजे ख्रिस्त. पौल म्हणत आहे, *... तो खडक तर ख्रिस्त होता. ( १ करिंथ १०:४)* प्रियांनो, आपल्याला देवाच्या क्रोधापासून वाचविण्यासाठी, त्याच्या न्यायापासून वाचविण्यासाठी एकच मध्यस्थ आहे, तो म्हणजे प्रभू येशू ख्रिस्त. ( १ तीमथ्य २:५) ख्रिस्ताने आमचे सर्व पाप, अपराध स्वतःवर घेतले. ख्रिस्ताचे रक्त आम्हाला आपल्याला आपल्या पापापासून शुद्ध करते, पवित्र करते. आपण पवित्र असलो तरच पिता परमेश्वराला पाहू शकतो. पवित्रतेशिवाय आपण आपल्या जिवंत देवाला पाहू शकत नाही. म्हणून पेत्र म्हणतो, *जसा तो पवित्र आहे, तसे तुम्हीही पवित्र व्हा.* 

    आमच्यावर येणाऱ्या संकटात, विपत्तीत आम्ही आमचा खडक प्रभू येशू ख्रिस्ताच्या पंखाच्या छायेत लपले पाहिजे. कारण तोच आमचा साहाय्य करणारा आणि लपण्यास बळकट दुर्ग आहे. स्तोत्रकर्ता म्हणतो, *"कारण तू माझा आश्रय, वैऱ्यापासून लपण्यास बळकट दुर्ग असा होत आला आहेस." ( स्तोत्र ६१:३)* आम्ही पश्चाताप केला पाहिजे व पूर्णपणे प्रभूला समर्पण केले पाहिजे. म्हणजे ख्रिस्त आमचे पाप धुऊन आम्हाला शुद्ध आणि पवित्र करतो. धुळीत पुरून घेणे म्हणजे पश्चाताप करणे, स्वतःला रिक्त करणे, आपण कोणीच नाही असा अनुभव घेणे. होय प्रियांनो, आपण शून्य अवस्थेत जाऊन त्या खडकात ( ख्रिस्तात ) लपूया. म्हणजे आपण देवाच्या न्यायापासून सुरक्षित राहू.

    वचन सांगते, आपणाला धुळीत पुरून घे.. खरोखरच आम्ही केवळ धूळ आणि माती आहोत. परमेश्वराने आम्हाला मातीपासून यासाठी बनवले की, आपण कधीही आपल्या जीवनात स्वतःविषयी गर्व करू नये. परमेश्वराने देवदूतांची निर्मिती त्याचा महिमा करण्यासाठी केली होती परंतु आपण पाहातो की, देवदूताने कसा गर्व केला आणि परमेश्वराने त्याला कसे आकाशातून खाली टाकले. मनुष्याच्या अवाज्ञामुळे पाप त्याच्यामध्ये आले आणि पापाचे रुपांतर मृत्यूत झाले. आणि परमेश्वरापासून मिळालेला महिमा, गौरव मनुष्य गमावून बसला. धूळीत बसणे किंवा पुरून घेणे हे संपूर्णपणे रिक्त होण्याला दर्शविते. पश्चातापाला दर्शविते. बायबल मध्ये अनेक ठिकाणी आपण पाहातो. ईयोबच्या बाबतीत आपण पाहातो तो स्वतः राखेत बसला होता. त्याचप्रमाणे एस्तेर राणी तिच्या दासींसमवेत तिच्या लोकांना न्याय मिळवून देण्यासाठी राखेत बसली. निनवे येथील राजानेही देवाच्या क्रोधापासून वाचण्यासाठी आपल्याबरोबर आपल्या प्रजाजनांनाही घेऊन राखेत बसून पश्चाताप केला. म्हणून येथे देवाच्या लोकांनी देवाविरूद्ध केलेल्या बंडासाठी, देवाच्या आज्ञा मोडून केलेल्या पापांसाठी आपणाला धुळीत पुरून घे असे सांगत आहे.  प्रियांनो, आपणही आपल्या देवासमोर नम्र होऊ या व त्याच्या प्रकाशात लीनतेने चालू या. जी व्यक्ती ख्रिस्ताच्या सहवासात राहते ती समाधानी व तृप्त असते. ती नम्र असते. ती पवित्र राहते. म्हणून परमेश्वराचा न्याय आपल्यावर येण्याअगोदर प्रभू येशू ख्रिस्ताला आपला वैयक्तिक तारणारा म्हणून स्विकारुन, त्याचा स्वभाव धारण करून, सौम्य, नम्र जीवन जगत प्रकाशमान होऊ या. 

       

योग्य पेरणी करा

            *✨योग्य पेरणी करा✨*

*"इसहाकाने त्या देशात धान्याची पेरणी केली आणि त्याला त्याच वर्षी शंभरपट पीक मिळाले, आणि परमेश्वराने त्याचे कल्याण केले."..✍🏼*

                     *( उत्पत्ती  २६:१२)*

                           *...मनन...*

           *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!* 

    आपण मूळ वचनात पेरणीविषयी वाचत आहोत. असे लिहिले आहे की, *"इसहाकाने त्या देशात धान्याची पेरणी केली आणि त्याला त्याच वर्षी शंभरपट पीक मिळाले."* जेव्हा त्याने पेरणी केली तेव्हा एक नाही, दोन नाही, दहा नाही तर शंभरपट पीक त्याला मिळाले आहे. ही पेरणी जेव्हा केली तेव्हा त्या काळात तिथे मोठा दुष्काळ पडला होता. जर पाऊस पाणी नसेल तर कोण शेतात पेरणी करील का? *पूर्वी अब्राहामाच्या दिवसांत दुष्काळ पडला होता तसा दुसरा दुष्काळ आता देशात पडला. (उत्पत्ती २६:१)* या दुष्काळामध्ये देखील परमेश्वराने त्याला तो देश सोडून जाऊ नको म्हणून सांगितले. परमेश्वराने त्याला स्वतः दर्शन देवून सांगितले की या दुष्काळ परिस्थिती मध्ये *तू मिसर मध्ये जाऊ नको. मी सांगेन त्या देशात किंवा त्या ठिकाणी रहा. मी तुझ्याबरोबर असेल आणि तुला आशीर्वादित करीन.* या प्रभूच्या शब्दावर त्याने विश्वास ठेवला आणि विश्वासाने त्याने कृतीही केली. म्हणजे विश्वासाने त्याने त्या देशात पेरणी केली. आणि त्यास शंभर पट पीक आले. केवळ पीक आले एवढेच नाही तर देवाने त्याचे कल्याण ही केले. तो त्या देशात एक महान व्यक्ति झाला, त्याची उत्तरोत्तर संपत्ती वाढत गेली. तो सर्वात धनवान, धन संपन्न व्यक्ति झाला.

     या जगात अनेक धनवान लोक आहेत, अगदी आपल्या देशात आपला देश विकत घेतील असे लोक आहेत. परंतु हे लोक प्रभूच्या राज्यात कधीच जाऊ शकणार नाहीत. खरे धनी किवा थोर लोक कोण आहेत? ज्यांनी परमेश्वराकडून आशीर्वाद प्राप्त केला तेच लोक खरे धनवान आहेत, थोर आहेत. कोणत्या संपत्तीने देवाचे लोक धनी आहेत? ते दया करण्याद्वारे श्रीमंत आहेत, प्रीतिने श्रीमंत आहेत, देवाच्या सामर्थ्याने श्रीमंत आहेत, त्याच्या कृपेने श्रीमंत आहेत. होय प्रियांनो देवाने आपल्याला एक सर्वात महान संपत्तीने समृद्ध केले आहे ती म्हणजे पवित्र आत्म्याची संपत्ती. पौल म्हणतो की, *"ही आमची संपत्ती मातीच्या भांड्यात आहे."(२ करिंथ ४:७)* पवित्र आत्मा हा आपल्या शरीर रुपी मातीच्या भांड्यात एक बहुमूल्य संपत्ती सारखा आहे. पवित्र आत्म्याच्या द्वारे तुम्ही आणि मी शंभर पट पीक देवू शकतो. परंतु त्यासाठी परमेश्वराने सांगितले त्याच ठिकाणी राहावे लागेल. त्याची वचने आपल्याला आशीर्वादित करतात. जिथे काही नाही अशा ठिकाणी अद्भुत गोष्टी उत्पन्न करणारा परमेश्वर त्याच्या प्रिय जणांना उत्तम ते दिल्यावाचून रहात नाही.

     दुष्काळ याचा अर्थ काय? आपल्या आध्यात्मिक जीवनात दुष्काळ म्हणजे देवाची दिव्य शांती नसने, देवाचा अनुग्रह नसने, देवाची प्रीति नसने. हे सर्व पीक येण्यासाठी आपल्याला पेरणी करणे आवश्यक आहे. पेरणी शिवाय पीक येवू शकत नाही. *"शांती करणार्‍यांसाठी नीतिमत्त्वरूपी फळ देणारे बी शांतीत पेरले जाते."  (याकोब ३:१८)* शंभरपट पीक येण्यासाठी आपण तीन प्रकारे पेरणी केली पाहिजे. इसहाकानेही याच तीन प्रकारे पेरणी केली तेव्हा त्यास शंभर पट पीक आले. ती पेरणी म्हणजे प्रथम आपण अश्रू ढाळून प्रार्थना केली पाहिजे. दुसरे आपण धार्मिकता पेरली पाहिजे आणि तिसरी पेरणी म्हणजे आत्म्याची पेरणी केली पाहिजे.

    *१) अश्रू ढाळून पेरणी -* स्तोत्रकर्ता म्हणतो *"जे अश्रूपूर्ण नेत्रांनी पेरणी करतात ते हर्षाने कापणी करतील." (स्तोत्र १२६:५)* पवित्र शास्त्रात अनेक अशी उदाहरणे आपण पाहू शकतो की ज्यांनी ज्यांनी शोक केला, अश्रू ढाळले प्रभूने त्यांना आशीर्वाद दिलेला आहे. त्यांचे जीवन हर्षित केले आहे. सर्व प्रथम इस्रायली लोकांनी मिसर देशात असताना परमेश्वराकडे विलाप केला आणि देवाने त्यांना त्या गुलामगिरीतून बाहेर काढून हर्षित केले. हन्नाने अश्रू ढाळून प्रार्थना केली परमेश्वराने तिला पुरुष संतान देऊन हर्षित केले. हिज्कीया राजा मरणार होता, पण त्यानेही अश्रू ढाळून प्रार्थना केली परमेश्वराने त्याचे आयुष्य पंधरा वर्षे वाढवले. परमेश्वर आपले अश्रू वाया जाऊ देत नाही. तो ते त्याच्या बुधलीत साठवतो. दावीद आपल्या स्तोत्र मध्ये म्हणतो की, *"माझी आसवे तू आपल्या बुधलीत भरून ठेवली आहेत;" (स्तोत्रसंहिता ५६:८)*

  *२) धार्मिकतेची पेरणी -* आपल्या या जीवनातून देवाचा स्वभाव दिसून आला पाहिजे. देवाचे महान प्रेम आपल्या वागण्यातून प्रकट झाले पाहिजे. जेव्हा आपण पवित्र वचन पूर्णपणे स्वीकारतो तेव्हा देवाचा खरा प्रकाश ज्याला आपण देवाचा स्वभावही म्हणू शकतो. याचे ज्ञान आपणास प्राप्त होते. खरे बोलणे, दया करणे, नम्र होऊन राहणे, देवाचे भय धरून चालणे हे आपले नीतिमत्त्व आहे. यानुसार आपण जीवन जगून धार्मिकतेची पेरणी केली तर आपणास एक सर्वात उत्तम असे पीक मिळेल ते म्हणजे प्रेम, प्रीति. *"तुम्ही आपणांसाठी नीतिमत्त्वाची पेरणी करा म्हणजे प्रेमाची कापणी कराल;" (होशेय १०:१२)*

  *३) आत्म्याची पेरणी -* आपण या जगाचे नाही. आपल्याला स्वर्गाच्या राज्यासाठी पाचारण केले आहे. स्वर्गीय स्थानी जाण्यासाठी आपण आत्मिकतेने चालले पाहिजे. पौल म्हणतो की, आत्म्याचे चिंतन हे जीवन आणि शांती आहे. जर जीवन आणि शांती आपल्याला हवी असेल तर आपण आत्म्याच्या प्रेरणेने चालले पाहिजे. देह स्वभाव आपण मारले तरच आपण आत्म्याच्या द्वारे चालवले जाऊन जीवन प्राप्त करु शकतो. देहावर आपण जय मिळवला पाहिजे. गलतीकरांस पत्र लिहिताना पौल म्हणतो की, *"जो आपल्या देहस्वभावासाठी पेरतो त्याला देहस्वभावा-पासून नाशाचे पीक मिळेल; आणि जो आत्म्यासाठी पेरतो त्याला आत्म्यापासून सार्वकालिक जीवन हे पीक मिळेल." (गलती ६:८)*

    प्रिय देवाच्या लेकरांनो, परमेश्वर सांगेल त्याच ठिकाणी तुम्ही राहा. तो त्याच ठिकाणी तुम्हाला थोर बनविल. तुमचे कल्याण करील. चला आपल्या जीवनाच्या प्रवासात दुष्काळाचा अनुभव असेल तर आजच आपण आपल्या अश्रूंची पेरणी करू या! धार्मिकतेची पेरणी करु या! आत्म्याची पेरणी करु या!!!

         

इस्राएलाचा आज्ञाभंग

          *✨इस्राएलाचा आज्ञाभंग✨*

*मी त्या लोकांना तुमच्यासमोरून घालवून देणार नाही, ते तुमच्या कुशीला कांट्यांसारखे होतील आणि त्यांचे देव तुम्हाला पाश होतील..✍*

                      *( शास्ते २:३)*

                           *...मनन...*




          *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*




    आपण पाहातो की, यहोशवा मरण पावला तेव्हा इस्राएलावर कोणी राजा नव्हता. त्यामुळे जो तो आपल्याला योग्य दिसेल तसे करीत असे. ( शास्ते १७:६) *एकच सत्य देव आहे हे सत्य जगाला जाहीर करण्यासाठी देवाने आपल्याला निवडले आहे* हा परमेश्वराचा हेतू इस्राएली लोक विसरून गेले. आणि परमेश्वराची सेवा करण्याचे सोडून आपल्या भोवतालच्या राष्ट्रांच्या दैवतांच्या ते भजनी लागले. म्हणून त्यांच्या पापांची शिक्षा म्हणून देव त्यांना त्या त्या राष्ट्रांच्या हाती देत असे. आणि मग ह्या नव्या शत्रूंच्या जूलूमाला, जाचाला कंटाळून, त्रस्त होऊन ते परत परमेश्वराचा धावा करीत असत, देवाकडे वळत आणि परमेश्वर त्यांची दया येऊन त्यांची त्या शत्रूंपासून सूटका करण्यासाठी वेळोवेळी एक शास्ता पाठवत असे. परंतु थोड्याच दिवसांनी ते परत देवापासून दूर जात असत. त्यांच्या जीवनाकडे पाहून लक्षात येते की, जे लोक आपल्या आयुष्यातील अनमोल वेळ देवाची अवज्ञा करण्यात घालवितात त्यांचे कधीच चांगले होत नाही, देवाकडून मिळणाऱ्या आशीर्वादांना ते मुकतात. *समर्पित नसलेल्या प्रत्येक जीवनाचे अगदी असेच होते.*




     परमेश्वराने आज्ञा केल्याप्रमाणे इस्राएल लोक वागले नाहीत. तर त्यांनी पुन्हा पुन्हा त्याच्या आज्ञा मोडल्या. म्हणून परमेश्वराचा दूत त्यांना म्हणत आहे की, *तुम्ही ह्या देशातील रहिवाश्यांशी काही करारमदार करू नका, तुम्ही त्यांच्या वेद्या मोडून टाका, असे मी तुम्हाला म्हणालो होतो, पण तुम्ही माझी वाणी ऐकली नाही, तुम्ही हे काय केले ? ( शास्ते २:२)* परमेश्वराच्या आज्ञा न पाळल्यामुळे अनेक वेळा इस्राएलाचा नाश होण्याचा प्रसंग आला परंतु परमेश्वराच्या दयेमुळे प्रत्येक वेळी त्यांचा बचाव झाला. आमच्या देवावरील अविश्वासामुळे आणि आम्ही त्याचे आज्ञापालन न करण्यामुळे जे परिणाम होतात त्यांच्यावरूनच देव आमच्या पापांचे आणि आमच्या दुर्बलतेचे माप आमच्या पदरात घालतो. परंतु परमेश्वर खूप चांगला आहे. तो आमच्याशी त्याने केलेला करार कधीही विसरत नाही. तो आमच्यावर दया करण्याचे कधीही विसरत नाही आणि म्हणून *तो आमचे सर्व दुबळेपण, आमचे अपराधीपण, आम्ही करत असलेला आज्ञाभंग, आमची पापे हे सर्व विसरून आम्हाला पुन्हा स्वतःकडे ओढून घेतो.* 




     आम्ही देवाचे पवित्र लोक आहोत, हे देवाने निवडलेल्या लोकांनी समजून घेऊन त्याप्रमाणे आचरण करावे अशी देवाची इच्छा होती. त्यांनी भोवतालच्या लोकांमध्ये मिसळायचे नव्हते, कारण देवाने वेगळे केलेले असे ते होते. त्यांनी देवासमीप राहून पाप आणि अधार्मिकता यांच्याविरूद्ध लढले पाहिजे होते, त्यासाठी देवाने आम्हाला शस्रसामुग्री दिली आहे. ( इफिस ६:१०-१८) परंतु त्यांनी मूर्तिपूजा करून देवाची आज्ञा मोडली. आणि देवाच्या निवडलेल्या लोकांचे पतन झालेले, अधःपात झालेला आपल्याला पाहावयास मिळतो. वचन सांगते की, त्यांच्यावर परमेश्वराचा कोप भडकला आणि तो म्हणाला, *मी ह्या राष्ट्रांच्या पूर्वजांशी केलेला करार ह्याने मोडला आहे आणि माझी वाणी ऐकली नाही. म्हणून मी यहोशवाच्या मृत्युसमयी उरलेल्या राष्ट्रांपैकी कोणालाहि मी देखील येथून पूढे त्यांच्यासमोरून घालवून देणार नाही. पण त्यांच्याकरवी मी इस्राएलाची परिक्षा करीन आणि त्यांचे पूर्वज माझ्या मार्गाने चालत होते त्याप्रमाणेच ते चालतात की नाही हे पाहीन. ( शास्ते २:२०-२२)*




    प्रियांनो, मनुष्य देवापासून दूर गेला तरी देव सदोदित त्यांच्याजवळ असतो. त्याचा धावा करणाऱ्यांना तो उत्तर देतो. आज्ञा मोडणाऱ्या आपल्या लेकरांकडेही त्याचे नेहमी लक्ष असते. कारण तो आम्हांवर खूप प्रीति करतो आणि कधीही सोडून व टाकून न देण्याचे अभिवचन त्याने आम्हाला दिले आहे. आम्ही देवाच्या आज्ञांचे नेहमी पालन करावे, कधीही आज्ञाभंग करू नये.




*जेथे पाप वाढले तेथे कृपा त्यापेक्षा विपूल झाली. ( रोम ५:२०)*




   

वधस्तंभावरील ख्रिस्त

        *✨वधस्तंभावरील ख्रिस्त ✨*

*"आम्ही तर वधस्तंभावर खिळलेला ख्रिस्त गाजवतो, हा यहूद्यांना अडखळण व हेल्लेण्यांना मूर्खपणा असा आहे"..✍*

                *( १ करिंथ १:२३)*

                           *...मनन...*

          *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

     मनुष्याला उंच करणे मूर्खपणा आहे व तसे करणे हे सुवार्तेच्या विरूद्ध आहे. ख्रिस्ती जीवन हे केवळ ख्रिस्तकेंद्रितच असले पाहिजे. कारण ते तसे ख्रिस्तकेंद्रित असले तरच ते सर्व दृष्टीने समर्थ असे असते. कारण ख्रिस्तच मंडळीचा पाया आहे आणि जर पायाच खोदून डळमळीत केला तर ही त्याच्यावर उभारलेली इमारत जमीनदोस्त होण्यास वेळ लागणार नाही. ख्रिस्त हाच मंडळीचा पुढारी आहे. परंतु विश्वास न ठेवणारे ख्रिस्ताला अनुसरण्याऐवजी धार्मिक पुढाऱ्यांच्या मागे जातात. पौल म्हणतो, *तुमच्यापैकी प्रत्येक जण "मी पौलाचा", " मी अपुल्लोसाचा", "मी केफाचा", " मी ख्रिस्ताचा" आहे असे म्हणतो. ( वचन १२)* परंतु तो त्यांना विचारत आहे की, पौलाला तुमच्यासाठी वधस्तंभावर खिळले होते काय ? पौलाच्या नावात तुमचा बाप्तिस्मा झाला होता काय ? प्रियांनो, जर आमच्यासाठी, आमच्या पापांची क्षमा व्हावी म्हणून ख्रिस्त वधस्तंभावर खिळलेला आहे तर आम्ही ख्रिस्तच गाजविला पाहिजे. कारण तोच आमच्यासाठी मरण पावला आहे. स्वतः मरण सोसून, तुम्हाला जीवन देईल असा दूसरा कोणीच मनुष्य नाही. केवळ ख्रिस्तच तुम्हाला जीवन ते ही सार्वकालिक जीवन देऊ शकतो. 

   यहूदी चिन्हे मागत होते. कारण जर काही चमत्कार पाहिला तरच ते विश्वास ठेवीत होते. याउलट हेल्लेणी ज्ञानाचा शोध करीत होते. ते मनुष्याच्या कारणमिमांसेचा, वाद, तर्कज्ञान याचा शोध करीत होते. त्यामुळेच वधस्तंभावरचा ख्रिस्त त्यांच्यासाठी अडखळण व मूर्खपणा असा झाला आहे. कारण त्यांना हे समजत नाही की, त्यांच्या दोघांसाठीही ख्रिस्त हाच देवापासून आलेले सामर्थ्य व देवाचे ज्ञान असा आहे. पौल म्हणतो, *ज्यांचा नाश होत आहे त्यांना वधस्तंभाविषयीचा संदेश मूर्खपणाचा आहे. ( वचन १८)* आणि परमेश्वरापेक्षा माणसांच्या बोलण्यावर भरंवसा ठेवणे हा देखील मूर्खपणाच आहे. सुवार्तेवर विश्वास ठेवणाऱ्यांचे देवाने आपल्या सामर्थ्याने व ज्ञानाने तारण केले आहे आणि ज्या गोष्टीला माणसे देवाचे मूर्खपण व देवाची दुर्बलता म्हणत तीच मानवी ज्ञानाहून व बळाहून कितीतरी श्रेष्ठ ठरले आहे. यशयाने म्हटले आहे की, देव म्हणतो, *"मी ज्ञान्यांचे ज्ञान नष्ट करीन, बुद्धिमंतांची बुद्धि व्यर्थ करीन." ( यशया २९:१४)*

   वधस्तंभापाशी आलेला माणूस वधस्तंभापासून दूर जातो, तेव्हा पूर्वीसारखा राहात नाही तर तो पूर्णपणे बदलून जातो. मग त्याला वधस्तंभावरील येशूला स्वीकारणे किंवा नाकारणे भाग पडते. जो वधस्तंभावरील येशूला स्वीकारतो तो देवाचे मूल होतो. *जितक्यांनी त्याचा स्वीकार केला तितक्यांना म्हणजे त्याच्या नावावर विश्वास ठेवणाऱ्यांना त्याने देवाची मुले होण्याचा अधिकार दिला. ( योहान १:१२)* आणि वधस्तंभाकडे दुर्लक्ष केले किंवा तो नाकारला तर तो मनुष्य नाशाप्रत जातो. *जो पुत्राचे ऐकत नाही त्याच्या दृष्टीस जीवन पडणार नाही, पण देवाचा क्रोध त्याच्यावर राहतो. ( योहान ३:३६)* होय प्रियांनो, आम्ही नाश होणाऱ्यांमध्ये असू नये तर तारण झालेल्यांमध्ये आमची गणती व्हावी. आम्ही ख्रिस्तावर विश्वास ठेवावा, त्याची वाणी ऐकावी. कारण जे त्याची वाणी ऐकतात व त्याच्यावर विश्वास ठेवतात त्यांच्यासाठी ख्रिस्त देवाचे सामर्थ्य व देवाचे शहाणपण बनतो. पौल चिन्हे मागणारा यहूदी नव्हता, ज्ञानपिपासू हेल्लेणी नव्हता, परंतु, तारणाऱ्या ख्रिस्तावर प्रीति करणारा ख्रिस्ती होता. पौलाप्रमाणे आम्हीही ख्रिस्तावर प्रीति करणारे असावे.

*वधस्तंभावर खिळलेल्या ख्रिस्ताला ओळखणे हेच जगातील सर्वश्रेष्ठ ज्ञान आहे.*

      

        

जगावर नव्हे देवावर प्रीति करा

      *✨जगावर नव्हे देवावर प्रीति करा✨*

*जगावर व जगातल्या गोष्टीवर प्रीति करू नका. जर कोणी जगावर प्रीति करीत असेल तर त्याच्या ठायी पित्याची प्रीति नाही..✍*

           *( १ योहान २:१५)*

                           *...मनन...*

          *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

     या अध्यायामध्ये वचन १५-१७ मध्ये जगाच्या खोट्या मार्गापासून पापवासनापासून दूर राहण्याविषयी आणि जगावर किंवा जगातील गोष्टींवर प्रीति करू नये अशी ताकीद दिली आहे. कारण जगावरील प्रीति ही पित्यावरील प्रीतीपेक्षा हीन आहे. जगाच्या प्रीतीमध्ये देहाची वासना, डोळ्यांची वासना आणि संसाराची फुशारकी आहे. येथे जग म्हणजे शब्दशः अर्थ, आपण राहातो तो ग्रह असा नाही तर जग म्हणजे मनुष्याने ख्रिस्ताशिवाय आनंद मिळविण्याची केलेली रचना किंवा सोय. त्यामध्ये सर्व जगीक गोष्टींचा समावेश होतो. मनोरंजन, नाटके, फॅशन, इत्यादि. म्हणजेच थोडक्यात येथे येशू ख्रिस्ताचे स्वागत होत नाही अशा गोष्टी. "मानवी समाज चुकीच्या तत्वावर उभा केला जातो आणि त्याचे लक्षण म्हणजे चुकीच्या अपेक्षा, खोटी मुल्ये किंवा अहंपणा." या पृथ्वीवरील जे सर्व काही पवित्र देवाच्या विरूद्ध आहे, त्यांस जग म्हटले आहे. कारण देवाला न आवडणाऱ्या गोष्टींनी हे जग भरलेले आहे. आणि अशा दुष्टाईने भरलेल्या जगामध्ये आपण राहात आहोत. दुष्टाईने भरलेल्या म्हणजेच ज्या देवापासून नाहीत अशा गोष्टी. वचन सांगते, *कारण जगात जे सर्व आहे ते, म्हणजे देहाची वासना, डोळ्याची वासना व संसाराविषयीची फुशारकी, ही पित्यापासून नाहीत, तर जगापासून आहेत. ( वचन १६)* देहाची वासना म्हणजे पाप करण्याची इच्छा. ही इच्छा शरीराने आणि डोळ्यांतून प्रगट होते आणि फुशारकी गर्विष्ठ मनामधून बाहेर पडते. ह्या वासनांप्रमाणे जो वागतो तो देवाच्या इच्छेविरूद्ध वागतो, देवाने मना केलेल्या गोष्टी करतो. आणि तो देवावर प्रीति करीत नाही. 

    वरील वचनानुसार पापांची विभागणी तीन प्रकारात केली आहे. *१) देहाची वासना, २) डोळ्यांची वासना, आणि ३) संसाराविषयी फुशारकी*

    कशाप्रकारे ते वचनाद्वारे आपण पाहू या - 

   *१) देहाची वासना -* देहाची वासना म्हणजे आपल्या ठायी असलेल्या वाईट स्वभावातून निर्माण होणारी वास्तविक शारीरिक भूक, देहाला होणारे मोह, लालसा, लोभ. आणि हे देहाचे हट्ट जेव्हा पुरविले जातात तेव्हा मनुष्य पाप करतो. पवित्र शास्रामध्ये आपण दोन उदाहरणे पाहातो, सैतानाने हव्वेला मोहात पाडले आणि देवाने मना केलेल्या झाडाचे फळ खाण्यास लावून देवाची आज्ञा मोडण्यास भाग पाडले. आणि पाप जगात आले. त्याचप्रमाणे आपण पाहातो की, आपला प्रभू येशू ख्रिस्त, जेव्हा चाळीस दिवस आणि चाळीस रात्री अरण्यांत अन्नपाण्याशिवाय उपाशी होता, तेव्हा सैतानाने त्याला मोहात पाडण्यासाठी, त्याची परिक्षा पाहिली आणि चाळीस दिवसांपासून भुकेलेल्या प्रभूला सांगितले, *तूं देवाचा पुत्र आहेस तर ह्या धोंड्यास भाकर हो असे सांग. ( लूक ४:३)* खरे तर अन्न ही शरीराची खूप महत्वाची गरज आहे. आणि प्रभूला भूकही लागलेली होती. आणि त्याला अशक्य असे काहीच नव्हते, तो स्वतःची भूक भागवू शकत होता. परंतु ख्रिस्ताने सैतानाला वचनाद्वारे उत्तर देऊन नमवले. प्रियांनो, भूक अनेक प्रकारची आहे, आणि ही भूक हीच आमची कमजोरी आहे. आणि सैतान आमची कमजोरी ओळखून त्यावरच हल्ला करीत असतो. जेणेकरून आम्ही त्याच्या मोहाला बळी पडून पाप करू. म्हणून आम्ही शारिरीक भूकेपेक्षा नैतिक भूक म्हणजेच देवाच्या आमच्याबाबतीत असलेल्या इच्छा पूर्ण करण्याकडे आपले लक्ष लावले पाहिजे.

   *२) डोळ्यांची वासना -* डोळ्यांची वासना म्हणजे आपण पाहातो त्यातून निर्माण होणारी अनैतिक इच्छा. हे जग डोळ्यांना मनोरम दिसणाऱ्या आणि मोहमयी गोष्टींनी भरलेले आहे. पावलापावलावर आम्हाला मोहात पाडणाऱ्या गोष्टी दिसून येतात. आपण पाहातो, दाविद राजा प्रभूने निवडलेला असा होता. तो खूप नीतिमान होता, परंतु *डोळ्यांच्या वासनेमुळे* तो पापात पडला. आणि बथशेबेशी व्यभिचार केल्यामुळे देवाच्या क्रोधास आणि शिक्षेस पात्र ठरला. ख्रिस्ताच्या बाबतीत सांगायचे तर सैतानाच्या पहिल्या मोहाला तो बळी न पडल्यामुळे त्याने दूसरे हत्यार बाहेर काढले आणि प्रभूला जगातील सर्व राज्यांचे वैभव दाखवून तो प्रभूला म्हणाला, *ह्यांवरचा सर्व अधिकार व ह्यांचे वैभव मी तुला देईन, कारण हे मला सोपवून दिले आहे व माझ्या मनास येईल त्याला मी हे देतो. म्हणून " तू मला नमन करशील तर हे सर्व तुझे होईल." ( लूक ४:६,७)* परंतु सैतानाच्या या मोहावरही प्रभूने पवित्र वचनाद्वारे विजय मिळविलेला आपणांस पाहावयास मिळते. प्रियांनो, आपले डोळे काय पाहातात त्याकडे आम्ही लक्ष दिले पाहिजे. आमच्या नेत्रांना चांगले तेच दिसावे ह्यासाठी जपले पाहिजे. चांगल्याचाच शोध घेतला पाहिजे.  डोळ्यांना सर्वच प्रकारच्या गोष्टी दिसतात, ज्या काही चांगल्या असतात तर काही वाईटही असतात. काही मनुष्याला मोहात पाडणाऱ्या, मोहक असतात. परंतु आम्ही आमचे लक्ष चांगल्या गोष्टींकडे लावले पाहिजे. आमची दृष्टी अशुद्ध, अपवित्र गोष्टींकडे लावू नये तर शुद्ध आणि पवित्र अशा आमच्या जिवंत देवाकडे आणि पवित्र वचनांकडे आम्ही आमची दृष्टी लावली पाहिजे.

   *३) संसाराविषयीची फुशारकी -* संसाराची फुशारकी म्हणजे स्वतःचे कौतुक करण्याची वृत्ती. मनुष्याला जगातील गोष्टी मिळविण्याची अभिलाषा असते. जगातील मोठेपणा, मानमरातब, स्तुती, प्रशंसा, लोकप्रियता, सत्ता, धनसंपत्ती ह्यामध्येच त्यांना जास्त स्वारस्य असते. नवीन करारामध्ये लूक बाराव्या अध्यायामध्ये आपण पाहातो एक धनवान मनुष्य, त्याच्या शेतात भरपूर पीक आल्यामुळे धान्याची कोठारे मोठी करून पुष्कळ वर्षे पुरेल इतके धान्य साठविण्याचे स्वप्न तो पाहातो आणि स्वतःच्या जिवाला म्हणतो, "विसावा घे, खा, पी, आनंद कर." परंतु त्याला हे माहीत नाही की कुठल्याही क्षणी तो मरू शकतो. *जो कोणी स्वतःसाठी द्रव्यसंचय करितो व देवविषयक बाबतीत धनवान नाही, तो तसाच आहे.* प्रभू येशू ख्रिस्ताविषयी जर पाहिले तर, सैतान आता शेवटचे शस्र बाहेर काढतो आणि त्याला यरूशलेमेत नेऊन मंदिराच्या शिरोभागी उभे करून म्हणतो, *तूं देवाचा पुत्र आहेस तर येथून खाली उडी टाक, कारण शास्रात असे लिहिले आहे की, तुझे रक्षण करण्यास तो आपल्या दूतांना तुझ्याविषयी आज्ञा देईल, आणि तुझा पाय धोंड्यावर आपटू नये म्हणून ते तुला हातांवर झेलून धरतील. ( लूक ४:९-११)* असे सांगण्यामागे सैतानाचा उद्देश होता की प्रसिद्धी मिळविण्यासाठी प्रभू असे करील. परंतु तो तर ह्या जगामध्ये प्रसिद्धी, नावलौकिक मिळवावा ह्यासाठी आला नव्हता, तर सर्वांना पापक्षमा व्हावी आणि सर्वांना सार्वकालिक जीवन मिळावे ह्यासाठी तो आला होता. त्यामुळे सैतानाच्या या मोहावरही प्रभूने विजय मिळविला. 

    सैतान ख्रिस्ताच्या उलट आहे, देह आत्म्याच्या उलट आहे म्हणून जग पित्याच्या उलट आहे. भूक, दृष्टी आणि महत्वाकांक्षा ही पित्यापासून नसून जगाची आहे. त्याचा उगम जगातून आहे. नाश होणाऱ्या गोष्टीत जगिकता असते. अशा गोष्टी मनुष्याला सुखी, समाधानी करू शकत नाहीत. प्रियांनो, आम्ही ह्या पापी वासनांच्या अधीन होऊन सैतानाला वश होऊ नये म्हणून सांभाळा. आम्ही वासनांमध्ये अडकून न पडता आमची दृष्टी आमच्या जिवंत प्रभू येशू ख्रिस्ताकडे लावू या. पवित्र वचनांचे मनन, चिंतन करू या, कारण वचनच असे शस्र आहे की ते प्रत्येक प्रसंगात आम्हाला मार्गदर्शन करते. आम्ही कसे आचरण करावे हे आम्हाला शिकविते. म्हणूनच स्तोत्रकर्ता म्हणतो, *तुझे वचन माझ्या पावलांकरिता दिव्यासारखे व माझ्या मार्गावर प्रकाशासारखे आहे. ( स्तोत्र ११९:१०५)*

     

माझी मेंढरे चार

                *✨माझी मेंढरे चार✨*

*"योहानाच्या पुत्रा शिमोना, ह्यांच्यापेक्षा तू माझ्यावर अधिक प्रीति करितोस काय ?" तो म्हणाला, "होय, प्रभू, आपणांवर मी प्रेम करितो, हे आपणांला ठाऊक आहे"..✍*

                 *( योहान २१:१५)*

                           *...मनन...*

          *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

     बायबल मध्ये आपण पाहातो, ख्रिस्तासाठी प्राण देईन असे म्हणणाऱ्या पेत्राने ख्रिस्ताने आधीच सांगितल्याप्रमाणे ख्रिस्ताला धरून नेले तेव्हा तीन वेळा सर्व लोकांसमोर त्याला नाकारले होते. प्रभू येशू ख्रिस्ताने त्याला क्षमा केली होती. आणि त्याने जसे तीन वेळा नाकारिले तसेच त्याच्याकडून त्याला तीन वेळा हे विचारले की *तू माझ्यावर प्रीति करितोस काय ?* असे विचारून त्याच्याकडून तीन वेळा आपला स्वीकार करण्याची संधी दिली आणि त्याला पुन्हा आपली सेवा करण्याचा हक्क बहाल केला. ह्यावरून दिसून येते की, ख्रिस्ताला त्याची सेवा करण्यासाठी जे सेवक हवे आहेत ते त्याच्यावर प्रीति करणारे असावेत अशी त्याची इच्छा होती. कारण जो त्याच्यावर प्रीति करतो तो त्याची सेवा मनापासून आणि आनंदाने करतो. करावी लागत आहे म्हणून करतो असे नाही. पेत्र आपल्या पत्रामध्ये सांगतो की, *तुम्हांमधील देवाच्या कळपाचे पालन करा, करावे लागते म्हणून नव्हे, तर देवाच्या इच्छेप्रमाणे संतोषाने त्याची देखरेख करा; द्रव्यलोभाने नव्हे तर उत्सुकतेने करा; तुमच्या हाती सोपविलेल्या लोकांवर धनीपण करणारे असे नव्हे, तर कळपाला कित्ते व्हा; ( १ पेत्र ५:२,३)* आपण पाहातो की, येशूच्या स्वर्गारोहणानंतर पेत्राने ख्रिस्ताची आनंदाने, आवेशाने आणि मनापासून सेवा केली. 

   *माझ्यावर प्रीति करितोस काय ?* प्रभू येशू ख्रिस्ताने तिथे उपस्थित असलेल्या सर्व शिष्यांसमोर पेत्राला असे विचारून त्याला त्याच्या दुर्बलतेची जाणीव तो करून देत आहे, आणि त्याला सेवेसाठी विश्वासामध्ये स्थिर व अढळ राहण्यासाठी तयार करीत आहे. आपण पाहातो की, पेत्र नेहमीच पुढाकार घेत असे आणि इतरांच्या वतीनेही बोलत असे. तो भित्रा होता, उतावळा होता तरीही पूढे त्याने खूप आवेशाने प्रभूची सेवा केली, पेन्टेकॉस्टच्या वेळी त्याच्या पहिल्याच भाषणामुळे तीन हजार लोकांची भर त्यांच्यामध्ये पडली. प्रभू येशू ख्रिस्ताने पेत्राला खूप मोठी जबाबदारी दिली होती आणि त्यासाठी म्हणजेच प्रभूच्या सेवेसाठी ख्रिस्तावरील विश्वास आणि सखोल प्रीतीची गरज होती. म्हणूनच प्रभूने त्याच्याकडून त्याच्या प्रभूवरील प्रीतीबद्दल तीन वेळा म्हणवून घेतले. कारण *पेत्र प्रेमळ मेंढपाळ होणार होता.* मेंढरांना व कोकरांना चारणे व पाळणे हे काम त्याला करावयाचे होते. मेंढपाळ स्थिर व भरवशाचा असावा. देवाचे लोक हेच देवाच्या कळपातील मेंढरे व कोकरे होय. त्यांचे योग्य प्रकारे पालन पोषण करावे म्हणून प्रभूने पेत्राला निवडले होते. आणि पेत्राने ही निवड सार्थ करून दाखवलेली आपण पाहातो.

    प्रिय देवाच्या लेकरा, आज प्रभु येशूची वाणी तुला हाक मारीत आहे. आज तो तुला विचारत आहे. *'तू माझ्यावर प्रीति करितोस काय ?'* ख्रिस्तावर प्रेम करणाऱ्यांसाठी हा येशूचा प्रश्न आहे. देवाच्या प्रिय लेकरा तू तयार आहेस का ? पेत्र भित्रा होता, पण येशूची त्याच्यावर प्रीति होती. येशूच्या या प्रीतीने त्याला सामर्थ्य प्राप्त झाले. भित्र्या पेत्राने संपूर्ण जगाला हलविले.. तेच प्रेम येशू तुझ्यावर करत आहे. त्याची प्रीति तुला सामर्थ्य देईल. प्रभूची सेवा करण्यासाठी तू तयार आहेस का ?

*ख्रिस्तावर प्रीति नसेल तर मेंढपाळ होता येत नाही.*

     

आशीर्वादित जीवन

             *✨आशीर्वादित जीवन ✨*

     

*कारण जी भूमी आपणावर वारंवार पडलेला पाऊस पिऊन आपली लागवड करणाऱ्यांना उपयोगी अशी वनस्पती उपजविते , तिला देवाचा आशीर्वाद मिळतो..✍*

                          *(इब्री ६:७)*

 

                              *..मनन..*

          *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

   आपण वाचतो की,परमेश्वराने तिसऱ्या दिवशी जलसंचय आणि कोरडी जमीन दृष्टीस पडो असे बोलले तेव्हा तसे झाले. त्याने जलसंचयाला समुद्र म्हटले आणि कोरड्या जमिनीला भूमी म्हटले. परमेश्वराने त्या जमिनीवर वनस्पती उगवण्यासाठी पाऊस पाडला नव्हता हे आपण उत्पत्तीच्या दूसऱ्या अध्यायात वाचतो. म्हणजे जमिनीवर वनस्पती किंवा फळझाडे उगवण्यासाठी पावसाची आवश्यकता होती. जमिनीवर पाऊस पडल्याशिवाय कोणतीही हिरवळ, फळ देणारी वनस्पती, फळझाडे उगवू शकत नाही. कारण पाण्याशिवाय काहीच होऊ शकत नाही. आपण वचनात वाचतो की परमेश्वराने जेव्हा एदेन बाग लावली तेव्हा त्या ठिकाणी त्या बागेला पाणी देण्यासाठी एका नदीचा उगम झाला. म्हणजेच कोरडी जमीन, त्यावर फळ देणारी वनस्पती, हिरवळ येण्यासाठी पाण्याची गरज... आणि पाणीपुरवठा होण्यासाठी पाऊस ! जमीन म्हणजे आपले अंतःकरण, ज्याला आपण हृदयही बोलतो. आपल्या अंतःकरणात देखील फळ येण्यासाठी पाण्याची आवश्यकता आहे. आणि पाण्याचा पुरवठा होण्यासाठी पावसाची. पाऊस हवा आहे, एक वर्षाव हवा आहे! तेव्हाच आपली अंतःकरणरुपी जमीन भरपूर पीक देईल. हा वर्षाव म्हणजेच पवित्र आत्म्याचा वर्षाव! योएल मध्ये आपण वाचतो की, *"परमेश्वर म्हणतो... मी माझ्या आत्म्याचा वर्षाव करीन."* पवित्र आत्म्याच्या वर्षावाची आपणांस गरज आहे तेव्हाच आपली जमीन, आपले अंतःकरण चांगल्या प्रकारे फळ देऊ शकते, चांगल्या प्रकारचे वनस्पती म्हणजेच स्वभाव आपल्यात दिसू शकतात. पवित्र आत्म्याच्या द्वारे मिळणारा आनंद सर्वात मोठा आनंद आहे. नेहमी आपण आत्म्याने भरले पाहिजे. रोज नवीन अभिषेक प्राप्त केला पाहिजे. रोज अभिषेकाने भरणे म्हणजे आपल्या अंतःकरणरुपी जमिनीची मशागत करणे. कुठल्याही काटेकुसळेरुपी पाप, अशुद्धता आपल्या अंतःकरणात न ठेवणे. जशी भूमी वारंवार पडलेल्या पावसाने जो लागवड करतो त्यास उपयोगी अशी वनस्पती उपजविते, तसेच आपणही जेव्हा जेव्हा देवाचे वचन, पवित्र आत्म्याच्या अभिषेकाने आपणही चांगले पीक देणारे बनू शकतो.

   जी भूमी म्हणजेच जे अंतःकरण, चांगले आहे, सालस आहे, कठीण नाही तर कोमल आहे, त्या अंतःकरणात प्रभूच्या वचनाची लागवड केली असता वारंवार देवाची वचने, संदेश, सुवार्ता ऐकून ते अंतःकरण देवाला संतोषविणारे असे प्रतिफळ देते. पेरणारा बी पेरितो तेव्हा, *काही चांगल्या जमिनीत पडले, ते उगवून शंभरपट पीक आले. ( लूक ८:८)* त्याप्रमाणेच जो देवाचे वचन ऐकतो, ते ग्रहण करितो आणि त्याप्रमाणे आचरण करितो तो परमेश्वराच्या पसंतीस उतरतो. आणि परमेश्वराचा आशीर्वाद त्याला प्राप्त होतो, स्तोत्रकर्ता म्हणतो की, *जे झाड पाण्याच्या प्रवाहाजवळ लाविलेले असते, जे आपल्या हंगामी फळ देते, ज्याची पाने कोमेजत नाहीत, अशा झाडासारखा तो आहे, आणि जे काही तो हाती घेतो ते सिद्धीस जाते. ( स्तोत्र १:३)*

     म्हणून आपणही वचनांचा पाऊस आपणावर वारंवार पडूनही कोरडे, कठीण ह्रदयाचे राहू नये, आणि कांटेकुसळे उपजविणाऱ्या भूमीसारखे होऊ नये कारण तिचा नाश ठरलेला आहे. आपल्याला तर देवाने सार्वकालिक जीवन मिळावे   ह्यासाठी निवडलेले आहे,  पाचारण केलेले आहे. असे लिहिले आहे की, *ज्यांना एकदा प्रकाश मिळाला, ज्यांनी स्वर्गीय दानांची रूची घेतली, जे पवित्र आत्म्याचे वाटेकरी झाले. ( इब्री ६:४)* ते जर पतित झाले तर, *ते देवाच्या पुत्राला स्वतःपूरते नव्याने वधस्तंभावर खिळतात व त्याचा उघड अपमान करितात. ( इब्री ६:६)* म्हणून आपण आपले आचरण देवाला सर्वस्वी मान्य होणारे असे ठेवावे. कारण आपण त्याची आशीर्वादित केलेली अशी लेकरे आहोत, शंभरपट पीक देणारी देवाची संतती आहोत. आमच्या जीवनाद्वारे प्रभूचे गौरव व्हावे ह्यासाठी आम्हाला निवडलेले आहे. आम्ही सदोदित आमच्या देवाचे गौरव करावे, स्तुती करावी. कारण आमच्या जीवनात आमच्या प्रभूचे खूप मोठे आणि महत्वाचे स्थान आहे. 

       

येशूकडे लक्ष लावा

           *✨येशूकडे लक्ष लावा✨*

*आज जर तुम्ही त्याची वाणी ऐकाल, तर इस्राएल लोकांनी चीड आणली होती तशी तुम्ही आपली मने कठीण करू नका..✍*

                       *( इब्री ३:१५)*

                           *...मनन...*

          *!!..परमेश्वराची स्तुती असो..!!*

     बायबल आम्हाला शिकवते की, देवाच्या लोकांनी देवाबरोबर एकनिष्ठ राहावे आणि त्याच्यावर संपूर्ण विश्वास ठेवावा. आणि विश्वासाने आपला संपूर्ण भार त्याच्यावर टाकावा. कारण तो विश्वसनीय असा देव आहे. त्याची वचने सत्यवचने आहेत. भट्टीत सात वेळा तावून सुलाखून घेतलेली आहेत. *परमेश्वराची वचने शुद्ध वचने आहेत; भट्टीत सात वेळा शुद्ध करून जमिनीवरील मुशीत ओतलेल्या रुप्यासारखी ती आहेत. ( स्तोत्र १२:६)* परमेश्वराने मोशेद्वारे इस्राएल लोकांना कनान देश देण्याचे अभिवचन दिले होते. आपण दिलेल्या वचनानुसार देवाने त्यांना कनान देशाच्या जवळ नेले. तो देश हेरण्यासाठी मोशेने बारा हेरांना पाठविले होते, त्यातील दहा जणांनी परत येऊन त्या देशाविषयी अनिष्ट बातमी सांगितली. ते म्हणाले, *त्या लोकांवर स्वारी करण्यास आपण मुळीच समर्थ नाही, कारण ते आपणांहून बलाढ्य आहेत. ( गणना १३:३२)* तेव्हा सर्व इस्राएल लोकांनी गळा काढून विलाप केला आणि ते रात्रभर रडले. त्यांनी जिवंत देवावर विश्वास ठेवला नाही तर मनुष्यांवर विश्वास ठेवला. देवाने दिलेले अभिवचन ते विसरून गेले. त्यामुळे त्यांचा हा अविश्वास पाहून देवाचा क्रोध त्यांच्यावर भडकला आणि त्याने त्यांना शासन केले आणि चाळीस वर्षे रानात भटकावयास लावले. तो म्हणाला, *देश हेरावयाला जे चाळीस दिवस लागलेत्यातील प्रत्येक दिवसामागे एक वर्ष ह्या हिशोबाने चाळीस वर्षे तुम्ही आपल्या दुष्कर्माचा भार वाहाल, आणि माझा विरोध तुम्हांला भोवेल. ( गणना १४:३४)* आणि आपण पाहातो की, जे दहा हेर कनान देश हेरावयास जाऊन अनिष्ट बातमी घेऊन आले होते, ते सर्व मृत्यु पावले. *ते देशाची अनिष्ट बातमी देणारे पुरूष परमेश्वरासमोर मरीने मृत्यु पावले. ( गणना १४:३७)*

   इस्राएल लोकांनी आपल्या वर्तनाने देवाला चीड आणली. देवाच्या खरेपणाची त्यांनी परिक्षा पाहिली. त्यांचे लक्ष आपल्या उद्धारक पित्याकडे त्यांनी लावले नाही आणि देव जो मार्ग, सत्य व जीवन त्या देवाचे मार्ग समजून घेतले नाहीत. आणि त्यामुळेच परमेश्वराने त्यांना देऊ केलेल्या वचनदत्त भूमीत ते जाऊ शकले नाहीत. आणि देव जो विसावा त्यांना त्या देशात देणार होता, त्या देशात ते गेले नाहीत. आम्ही ख्रिस्तावर विश्वास ठेवून, अवलंबून राहून त्याच्या आज्ञा पाळीत नाही तेव्हा आम्ही आमचा त्याच्यावरचा अविश्वास प्रगट करीतो. आणि ह्या अविश्वासामुळेच त्यांना आत येता आले नाही. वचन सांगते, *जिवंत देवाला सोडून देण्याइतके अविश्वासाचे दुष्ट मन तुम्हांतील कोणाचेंहि असू नये म्हणून जपा. ( वचन १२)* 

    आमचे दुबळेपण म्हटले तर हेच आहे. आम्ही ख्रिस्ताकडे आणि त्याच्या सामर्थ्याकडे लक्ष लावण्याऐवजी स्वतःकडे व स्वतःच्या दुर्बलतेकडे, स्वतःच्या अशक्तपणाकडेच लक्ष लावतो. जिवंत देवाबद्दल अविश्वास दाखविणे म्हणजे त्याला सोडणे होय. जिवंत देवाला सोडण्याइतके आम्ही आमचे मन कठीण करू नये. ज्यांनी ख्रिस्ताचा आपला तारणारा म्हणून स्वीकार केला आहे, ते त्याच्याबरोबर स्वर्गीय आशीर्वादांचे भागीदार आहेत. म्हणून त्याच्यावर विश्वास ठेवला पाहिजे आणि त्याच्या अभिवचनांवरही विश्वास ठेवला पाहिजे. त्याने आपल्याला त्याच्या विसाव्यात येण्याचे आमंत्रण दिले आहे. इस्राएल लोकांना देवामधील ह्या परिपूर्ण विसाव्यामध्ये आणि विश्वासामध्ये नेण्यास यहोशवाला जमले नाही, परंतु आता प्रभू येशू ख्रिस्ताच्या द्वारे ते साध्य झाले आहे. म्हणून आम्ही स्वतःच्या सामर्थ्याने प्रयत्न करणे सोडून देऊन आमचा सर्व भार ख्रिस्तावर टाकून देऊ या. आणि वचनदत्त भूमीमध्ये विश्वासाने प्रवेश करू या. ख्रिस्ताला स्वतःचे संपूर्ण समर्पण करू या. 

*"जो माझे वचन ऐकतो आणि त्याप्रमाणे करतो, तोच खरा विश्वासणारा आहे."*

       

परमेश्वराला शोधा

              *✨परमेश्वराला शोधा✨*

*जे त्याचे निर्बंध पाळून अगदी मनापासून त्याचा शोध करितात, ते धन्य..✍*

              *(स्तोत्र  ११९:२)*

                              *..मनन..*

    परमेश्वर त्याच्या आज्ञा पाळणाऱ्याच्या समीप असतो. त्याने त्या आपल्याला नियम असे लावून दिल्या आहेत. आणि परमेश्वराच्या आज्ञा कठीण नाहीत, आपण मनापासून त्यांचे पालन केले पाहिजे, स्तोत्रकर्ता म्हणतो, *तुझे नियम पाळण्यासाठी माझी वागणूक व्यवस्थित असावी. ( स्तोत्र ११९:५)* आपले जीवन आशीर्वादित असावे असे वाटत असेल तर परमेश्वराच्या मार्गाने चालले पाहिजे, मनापासून त्याचा शोध घेतला पाहिजे, म्हणजे तो तुम्हांस पावेल. विपूल आणि भरपूर आशीर्वाद तो तुम्हाला देईल, जे आज्ञा पाळितात त्यांना सर्व प्रकारचे आशीर्वाद मिळतील, *(वाचा अनुवाद २८:१ते १४)* आपण जर ह्या अध्यायामध्ये लिहिलेल्या गोष्टींचे मनापासून पालन केले तर, ह्या अध्यायात सांगितलेले सर्व आशीर्वाद आपल्याकडे धावत येतील, कारण ह्या अध्यायाच्या सुरूवातीलाच परमेश्वर म्हणतो की, *तुझा देव परमेश्वर ह्याची वाणी तू लक्षपूर्वक ऐकशील,आणि ह्या ज्या सर्व आज्ञा आज मी तुला सांगतो त्या काळजीपूर्वक पाळशील तर तुझा देव परमेश्वर पृथ्वीवरील सर्व राष्ट्रांपेक्षा तुला उच्च करील.( अनुवाद २८:१)*

     परंतु सर्व मानवजात पापी आहे. परिपूर्ण कोणीही नाही, कळत नकळत आमच्या हातून पाप घडते, देवाला न आवडणाऱ्या गोष्टी घडतात, जसे की हेवा, द्वेष, अहंकार, गर्व, मोह अशा अनेक वाईट गोष्टी आपल्याकडून घडतात. परंतु परमेश्वराने त्याच्या एकूलत्या एका पुत्राच्या अर्पणाद्वारे, त्याच्या मोलवान रक्ताच्या द्वारे आमच्यासाठी तारणाची आशा ठेवली आहे. ज्या ज्या वेळी आम्ही पाप करण्यास उद्युक्त होतो, त्या त्या वेळी पवित्र आत्मा आम्हाला सांवरून धरतो.  स्तोत्रकर्ता म्हणतो की, *मला तर तू माझ्या सात्विकपणात स्थिर राखितोस, मला तू आपल्या सन्मुख सर्वकाळ ठेवितोस. ( स्तोत्र ४१:१२)* प्रियांनो, ह्या जगिक जीवनात जगत असताना असे अनेक प्रकारचे मोहात पाडणारे, पापांत पाडणारे प्रसंग आपल्यावर येतात आणि कधी कधी आपल्या हातून एखादे पाप घडते ही, देव पापांची क्षमा करणारा देव आहे, परंतु वचन सांगते की, *जर आपण आपली पापे पदरी घेतली तर तो विश्वसनीय व न्यायी आहे म्हणून आपल्या पापांची क्षमा करील व आपल्याला सर्व अनीतिपासून शुद्ध करील. ( १ योहान १:९)* 

    म्हणून आपण आपली पापे कबूल करून सोडून द्यावीत, पापाला मेलेले असे आपले आचरण असावे, त्याचे निर्बंध मनापासून पाळून त्याचा शोध करावा, त्याच्यापासून दूर राहून पापात पडू नये म्हणून सांभाळा, कारण सैतान दारात टपून बसलेला आहे, त्याच्या अधीन होऊ नका, सैतानाला वश होऊ नका, त्याची सत्ता आपल्यावर चालू नये म्हणून जपा, कारण असे लिहिले आहे की, *म्हणून आपण उभे आहो असे ज्याला वाटते, त्याने पडू नये म्हणून सांभाळावे. ( १ करिंथ १०:१२)* त्याच्या आज्ञा, त्याचे निर्बंध पाळा आणि आशीर्वादित व्हा, धन्य व्हा.